Wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 czerwca 2018 r., sygn. VII SA/Wa 2304/17

Administracyjne postępowanie; Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik (spr.), Jolanta Augustyniak-Pęczkowska, Sędzia WSA Bogusław Cieśla, Sędzia WSA, , Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Sawicka-Bożek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 czerwca 2018 r. sprawy ze skargi Miejskiego Zakładu Komunikacji sp. z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2017 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2017 r., znak: [...], Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: "GINB") po rozpoznaniu odwołania [...] od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] marca 2017 r., nr [...] - uchylił w całości decyzję organu I instancji i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] września 2017 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Decyzją z dnia [...] marca 2017 r., nr [...] Wojewoda [...] stwierdził z urzędu nieważność decyzji Starosty [...] z dnia [...] września 2016 r., nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej [...] pozwolenia na budowę instalacji fotowoltaicznej o mocy 140,4 kWp DC na budynku produkcyjnym, zlokalizowanym na działce nr ewid. [...], obręb [...] przy ul. [...] w [...].

Od powyższej decyzji organu wojewódzkiego [...] wniósł odwołanie do Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, który wydał przywołaną wyżej decyzję z dnia [...] sierpnia 2017 r. Organ nadzoru wyjaśnił, że organy administracji publicznej badają prawidłowość decyzji w trybie art. 156 k.p.a. w oparciu o stan prawny i faktyczny istniejący w dacie wydania kwestionowanej decyzji. Podkreślił, że nie każde naruszenie prawa przy wydawaniu decyzji ma charakter "rażący" (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.). O "rażącym naruszeniu prawa" można mówić, gdy zachodzą trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze. Przy korzystaniu z tej wywołującej najdalej idące konsekwencje instytucji, wskazane wyżej przesłanki muszą wystąpić łącznie i nie mogą być dorozumiewane.