Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 14 czerwca 2018 r., sygn. II SA/Sz 462/18

Powszechny obowiązek obrony

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Sędziowie Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj,, Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Alicja Poznańska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 czerwca 2018 r. sprawy ze skargi T. Z. na decyzję Wojewody Z. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie przeznaczenia do wykonania świadczeń rzeczowych na rzecz obrony oddala skargę.

Uzasadnienie

Wójt Gminy D. decyzją z dnia [...] r. nr [...], wydaną na podstawie art. 208 ust. 1 i art. 210 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 21 listopada

1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. z 2015 r., poz. 827 ze zm.), przeznaczył będący w posiadaniu T. Z. samochód osobowo-ciężarowy [...] o nr. rej. [...] do oddania w używanie na rzecz 12 Grupy Zabezpieczenia Medycznego (B-048) wskazując, że w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny przedmiot ten powinien być dostarczony do Jednostki Wojskowej nr [...] w S. przy Al. [...] do chwili ustania potrzeby jego używania. Z uzasadnienia decyzji wynika, że wniosek o jej wydanie złożył Wojskowy Komendant Uzupełnień w S..

W odwołaniu od decyzji T. Z. podniósł zarzut naruszenia art. 53 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz. U. 2017 r., poz. 1153), polegający na pominięciu tych przepisów i nie wzięciu pod uwagę, że odwołujący się jako Świadek Jehowy jest zobowiązany do powstrzymywania się od jakichkolwiek świadczeń na cele wojskowe. Podniósł także naruszenie § 12 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 sierpnia 2004 r. w sprawie świadczeń rzeczowych na rzecz obrony w czasie pokoju (Dz. U. Nr 181 poz. 1872 ze zm.) polegające na nie wzięciu pod uwagę, że przedmiotowy pojazd jest samochodem firmowym i jest używany na terenie S., S. i Ś., zatem organem właściwym do wydania ewentualnej decyzji nie jest Wójt Gminy D.. Odwołujący się zarzucił naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 7, 8, 9, 10, 11, 77 § 1,80 i 107 § 3 K.p.a., polegające na wskazaniu w sentencji decyzji, że dotyczy ona świadczeń rzeczowych na rzecz obrony w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny (skreślono zwrot "w czasie pokoju"), podczas gdy w podstawie prawnej decyzji powołano przepisy dotyczące świadczeń rzeczowych w czasie pokoju. Odwołujący się argumentował, że w uzasadnieniu decyzji organ nie wskazał faktów uznanych za udowodnione, dowodów na których się oparł, ani przyczyn dla których pozostałym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Z decyzji nie wynika jakie w istocie postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone. Odwołujący się nie został też zawiadomiony o zakończeniu postępowania i możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań,