Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 18 maja 2018 r., sygn. I SA/Ol 239/18

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Wiesława Pierechod Sędziowie sędzia WSA Renata Kantecka (sprawozdawca) sędzia WSA Jolanta Strumiłło po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 18 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skarg Spółki A na postanowienia Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia "[...]", nr "[...]" i nr "[...]" w przedmiocie przedłużenia terminu dokonania zwrotu nadwyżki podatku od towarów i usług za listopad i grudzień 2014 r. oddala skargi

Uzasadnienie

I SA/Ol 239/18

Uzasadnienie

A. Spółka z o.o. w upadłości układowej w O. (dalej jako "strona", "skarżąca", "spółka") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargi na dwa postanowienia Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w O. z dnia "[...]" w przedmiocie przedłużenia terminu dokonania zwrotu nadwyżki podatku od towarów i usług za miesiące listopad i grudzień 2014 r.

Z akt spraw wynika, że dwoma postanowieniami odpowiednio z dnia "[...]"

i "[...]" Naczelnik "[...]" Urzędu Skarbowego

w O., działając na podstawie art. 87 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej "ustawa o VAT"), przedłużył spółce termin dokonania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług za miesiące listopad i grudzień 2014r. do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące.

W wezwaniach do usunięcia naruszenia prawa z 9 marca i 10 kwietnia 2015r., spółka powołując orzecznictwo sądów administracyjnych podniosła, że stosowanie instytucji przedłużenia terminu zwrotu VAT jest uzależnione od zaistnienia dostatecznych wątpliwości, a organy podatkowe winny posługiwać się tym środkiem bardzo ostrożnie, aby nie narazić podatnika na jakiekolwiek ryzyko finansowe oraz nie naruszyć zasady zaufania do organów podatkowych. W jej ocenie, okoliczność nieustalenia pierwotnego źródła towarów nie stanowiła podstawy do uznania, że istnieją dostateczne wątpliwości pozwalające na zastosowanie przepisu art. 87 ust. 2 ustawy o VAT. Nie ulegało bowiem żadnych wątpliwości, że towar ten został jej dostarczony i że dokonała ona za niego zapłaty z uwzględnieniem stawki VAT w wysokości 23%. Spółka nie miała natomiast wiedzy o tym, od kogo ww. dostawcy nabywali towar. Byli oni wiarygodni. W ich imieniu występowały bowiem osoby reprezentujące wcześniej B. Sp. z o.o., z którą podatnik z powodzeniem zawierał transakcje i której biura oraz magazyny wizytował. W odniesieniu do B. Sp. z o.o. Naczelnik "[...]" Urzędu Skarbowego prowadził czynności sprawdzające, w toku których nie stwierdzono jakichkolwiek nieprawidłowości. Ponadto transakcje pomiędzy spółką, a dostawcami były ubezpieczone.