Wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 kwietnia 2018 r., sygn. III SA/Kr 58/18

Ewidencja ludności

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Bociąga Sędziowie WSA Janusz Kasprzycki WSA Hanna Knysiak-Sudyka (spr.) Protokolant Aleksandra Grabiec po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2018 r. sprawy ze skargi L. G. na decyzję Wojewody z dnia 21 listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania skargę oddala.

Uzasadnienie

Wojewoda decyzją z dnia 21 listopada 2017 r., znak [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm.; zwanej dalej "k.p.a.") oraz art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r. poz. 657) po rozpatrzeniu odwołania skarżącego L. G. od decyzji Prezydenta Miasta z [...] 2017 roku, znak: [...], orzekającej o wymeldowaniu L. G. z pobytu stałego z lokalu położonego przy ul. K w K utrzymał zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji w mocy.

Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następującym stanie faktycznym i prawnym: Postępowanie w sprawie o wymeldowanie L. G. z miejsca pobytu stałego z budynku położonego w K przy ul. K Prezydent Miasta wszczął 15 marca 2017 roku na żądanie R. W. - G., właścicielki przedmiotowej nieruchomości, która uzasadniła wniosek niezamieszkiwaniem skarżącego pod wskazanym wyżej adresem od wielu lat.

Po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających Prezydent Miasta opierając się na materiale dowodowym zebranym w sprawie uznał, że doszło do opuszczenia miejsca pobytu stałego w rozumieniu przepisów art. 35 ustawy o ewidencji ludności i decyzją z [...] 2017 roku, znak: [...], orzekł o wymeldowaniu skarżącego z pobytu stałego z lokalu położonego przy ul. K w K.

Od powyższą decyzji wniósł odwołanie do Wojewody skarżący. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

- art. 35 ustawy o ewidencji ludności poprzez jego błędne zastosowanie, pomimo, iż stan faktyczny sprawy nie wyczerpuje hipotezy tego przepisu, podnosząc, że opuszczenie przez niego nieruchomości nie miało charakteru dobrowolnego i trwałego, a wynikało z działań dotychczasowej właścicielki, która wymieniła zamki, co uniemożliwiło dostęp do budynku, w którym skarżący ma swoje rzeczy;