Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 16 lutego 2018 r., sygn. I SA/Wr 1242/17

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Kamila Paszowska-Wojnar Sędziowie: Sędzia WSA Barbara Ciołek (sprawozdawca) Sędzia WSA Maria Tkacz-Rutkowska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Aleksandra Połaczewska po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 16 lutego 2018 r. sprawy ze skargi A na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2017 r. oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza S.Ś. z [...] nr [...] określającą Skarbowi Państwa - Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo L.Z (dalej: Nadleśnictwo, strona, skarżący) zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2017 r. w wysokości 129.134,00 zł.

Postanowieniem z dnia [...] nr [...] organ pierwszej instancji wszczął z urzędu postepowanie podatkowe w sprawie określenia stronie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2017 r. W toku postepowania organ ustalił, że strona w dniu 14 maja 2014 r. zawarła umowę o służebności przesyłu na rzecz spółki A (dalej: Spółka) obejmującą grunty o powierzchni 95.933,00 m2 sklasyfikowane w ewidencji jako lasy. Powołując się na umowę z 14 maja 2014 r. o ustanowieniu służebności przesyłu na rzecz Spółki oraz na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1156/14, organ podatkowy stwierdził, że będące przedmiotem umowy grunty podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki właściwej dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą.

W odwołaniu od powyższej decyzji strona zarzuciła rażące naruszenie prawa materialnego, tj.: art. 2 ust. 2 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r. poz. 849 ze zm., dalej: u.p.o.l.) poprzez jego niezastosowanie skutkujące opodatkowaniem podatkiem od nieruchomości, jako związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, gruntów leśnych położonych pod linią energetyczną będących własnością Nadleśnictwa, art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a) u.p.o.l. poprzez przyjęcie, że znajduje on zastosowanie w zakresie ustalenia wysokości podatku od nieruchomości oraz art. 305 (1) Kodeksu cywilnego poprzez sprzeczne i niezgodne z tym przepisem ustalenia w przedmiocie prawnej instytucji służebności przesyłu. W uzasadnieniu odwołania Nadleśnictwo podniosło, że w orzecznictwie sądowym dominuje pogląd, zgodnie z którym organ podatkowy jest bezwzględnie związany treścią ewidencji gruntów i budynków. Zdaniem strony, skoro sporne grunty sklasyfikowane są jako lasy, to powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem leśnym. Wyjątkiem od tej zasady jest jedynie sytuacja, gdy grunty leśne zostaną zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż leśna, jednak w przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie ma miejsca. Oznacza to, że w celu opodatkowania gruntu leśnego podatkiem od nieruchomości konieczne jest wykazanie, że na gruncie takim faktycznie wykonywane są czynności składające się na prowadzenie działalności gospodarczej, przy jednoczesnym wykluczeniu prowadzenia innej działalności, w przedmiotowej sprawie działalności leśnej. Strona wskazała również, że grunty pod liniami nie są faktycznie wydzielone i nie są wyłączone z produkcji leśnej decyzjami administracyjnymi i na gruntach tych prowadzi gospodarkę leśną. Zdaniem strony, organ pierwszej instancji dokonał sprzecznych ustaleń prawnych w zakresie zagadnienia służebności przesyłu. Dopuszczenie właściciela sieci elektroenergetycznej do wykonywania prac związanych z utrzymaniem i konserwacją sieci ma bowiem charakter incydentalny, a nie trwały. Fakt, że na gruntach znajdują się napowietrzne sieci, zdaniem strony, nie wyłącza tych gruntów z działalności leśnej, tym samym uznać należy, że grunty leśne nie są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej.