Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 27 lutego 2018 r., sygn. II SA/Rz 1172/17

Ewidencja ludności

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Marcin Kamiński /spr./ Sędziowie WSA Krystyna Józefczyk WSA Piotr Godlewski Protokolant sekretarz sądowy Filip Róg po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lutego 2018 r. sprawy ze skargi A. G. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego I. skargę oddala; II. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na rzecz adwokat J. F. wynagrodzenie w kwocie 295 zł 20/100 /słownie: dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy/ tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym: tytułem wynagrodzenia kwotę 240 zł /słownie: dwieście czterdzieści złotych/ i tytułem 23 % podatku VAT kwotę 55 zł 20/100 /słownie: pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy/.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A. G. (strona skarżąca/skarżący) jest decyzja Wojewody [...] (organ odwoławczy) z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Burmistrza Gminy J. (organ I instancji) z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] wydaną w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego.

Stan faktyczny i prawny sprawy ze skargi na powyższą decyzję przedstawia się następująco:

W dniu 12.08.2016 r. do urzędu Gminy J. wpłynął wniosek R. M. o wymeldowanie skarżącego z pobytu stałego w stanowiącym jej wyłączną własność budynku mieszkalnego znajdującego się w P., oznaczonego numerem administracyjnym 94. W uzasadnieniu wniosku wskazała, że skarżący nie zamieszkuje pod wskazanym adresem od około roku i nie dopełnił obowiązku wymeldowania.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] organ I instancji orzekł o wymeldowaniu skarżącego z pobytu stałego w budynku mieszkalnym P. 94.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji przytoczył treść przepisów art. 25 ust. 1 oraz art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (u.e.l.). Organ wskazał, że pod pojęciem centrum życiowego należy rozumieć "miejsce, w którym osoba stale realizuje swoje podstawowe funkcje życiowe, tj. w szczególności mieszka, nocuje, spożywa i przygotowuje posiłki, wypoczywa, przechowuje swoje rzeczy niezbędne do codziennego funkcjonowania". Następnie wyjaśnił, że dla potrzeb ewidencji ludności podstawowym kryterium oceny zamieszkiwania w budynku, jest koncentrowanie w nim interesów życiowych. Prowadzone postępowanie wykazało jednak, że skarżący od kilku lat swoje życie osobiste koncentrował poza miejscem zameldowania na pobyt stały (m.in. u S. K.), mimo częstych odwiedzin w budynku P. 94. W toku prowadzonego postępowania fakt niezamieszkiwania skarżącego w budynku mieszkalnym P. 94 został potwierdzony przez świadków, a także przez samego skarżącego. Organ I instancji podkreślił, że skarżący opuścił budynek w P. 94 dobrowolnie, co sam potwierdził w trakcie przesłuchania w dniu 30 marca 2017 r. Zeznał wówczas, że opuszczając dom w P. 94 liczył na poprawę relacji z domownikami i ponowne zamieszkanie w tym domu.