Wyrok WSA w Krakowie z dnia 6 lutego 2018 r., sygn. II SA/Kr 1641/17

Prawo miejscowe; Inne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Bursa Sędziowie : WSA Paweł Darmoń WSA Tadeusz Kiełkowski (spr.) Protokolant : Katarzyna Krawczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lutego 2018 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Suchej Beskidzkiej na uchwałę nr XXIV/216/2017 Rady Gminy Jordanów z dnia 30 marca 2017 r. w sprawie wprowadzenia programu zapobiegania bezdomności zwierząt domowych oraz określenia obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe na terenie Gminy Jordanów stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

Uzasadnienie

Prokurator Rejonowy w Suchej Beskidzkiej pismem z dnia 9 listopada 2017 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Nr XXIV/216/2017 Rady Gminy Jordanów z dnia 30 marca 2017 r. w sprawie wprowadzenia programu zapobiegania bezdomności zwierząt domowych oraz określania obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe na terenie Gminy Jordanów. Jako podstawę prawną zaskarżenia Prokurator wskazał art. 8, art. 50 § 1, 52 § 1, art. 53 § 3 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) oraz art. 70 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. - Prawo o prokuraturze (Dz. U. z 2016 r. poz. 177).

Prokurator zarzucił zaskarżonej uchwale naruszenie art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o gminnym (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 446) oraz art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 o ochronie zwierząt (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 856). Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości.

W uzasadnieniu skargi Prokurator wskazał w szczególności, że zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego i że w zakresie wskazanym w petitum skargi narusza przepisy art. 11a ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt.

Dalej skarżący dokonał porównania celów zaskarżonej uchwały, które zostały wskazane w § 2 programu, z upoważnieniem wynikającym z art. 11a ustawy o ochronie zwierząt i zwrócił uwagę na daleko idące rozbieżności. Tylko w zakresie § 2 pkt 1 i 2 programu można, zdaniem skarżącego, w pewnym sensie mówić o zachowaniu ustawowych dyrektyw delegacyjnych. W pozostałej zaś części doszło do przekroczenia ustawowego upoważnienia. W art. 11a ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt zawarto zamknięty katalog zadań, które program powinien obligatoryjnie regulować. Organ jednostki samorządu terytorialnego jest zobowiązany do wyczerpania zakresu upoważnienia ustawowego przez uregulowanie wszystkich kwestii uznanych przez ustawodawcę za istotne, a uregulowanie to musi być dokonane w sposób kompleksowy, a zarazem precyzyjnie i konkretnie. Niewypełnienie tego obowiązku skutkować musi stwierdzeniem istotnego naruszenia prawa, powodującego nienależytą ochronę zwierząt, a w konsekwencji prowadzić do uznania nieważności całości uchwały. Musi ona bowiem zawierać wszystkie elementy wskazane w ustawie. Nie można też wykraczać poza ustawową delegację. Rada gminy nie jest uprawniona do ujmowania w programie innych zagadnień, w przeciwnym razie narusza art. 7 Konstytucji RP. Powyższe wywody prowadzą do wniosków, że nie było podstaw prawnych do uregulowania kwestii wskazanych w Rozdziale III (zatytułowanym: "Obowiązki właścicieli psów i kotów") oraz IV (zatytułowanym: "Edukacja"). Za tego rodzaju podstawę prawną nie można uznać art. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w nawiązaniu do art. 56 ust. 1-4 ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych, albowiem nie przewidują one w tym zakresie ustawowej delegacji. Z tego punktu widzenia niezrozumiałym jest wskazywanie tychże artykułów za podstawę prawną podjęcia zaskarżonej uchwały.