Wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 października 2017 r., sygn. II SA/Wa 431/17

Żołnierze zawodowi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Sławomir Antoniuk Sędzia WSA - Adam Lipiński Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Protokolant - spec. Ewa Kielak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 października 2017 r. sprawy ze skargi R. W. na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przydzielenia miejsca w internacie albo kwaterze internatowej - oddala skargę -

Uzasadnienie

Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w [...] decyzją z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...], działając na podstawie art. 104 k.p.a., art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 614 ze zm.), art. 21 ust. 1, ust. 2 pkt 2, ust. 6 i ust. 10 oraz art. 51 ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 207), odmówił skarżącemu [...] R. W. przydzielenia miejsca w internacie albo kwaterze internatowej. W uzasadnieniu powołano się na przepis art. 21 ust. 6 pkt 1 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP w myśl którego, żołnierzowi nie przysługuje prawo do zakwaterowania, jeśli on lub jego małżonek, z zastrzeżeniem ust. 10, otrzymał ekwiwalent pieniężny w zamian za rezygnację z kwatery, wypłacony na podstawie przepisów ustawy obowiązujących do 30 czerwca 2004 r. Ponadto stwierdzono, że oficer otrzymał ekwiwalent pieniężny w zamian za rezygnację z kwatery na podstawie umowy nr [...] z dnia [...] listopada 2005 r. i tym samym zrealizował swoje uprawnienia do zakwaterowania w garnizonie [...] oraz miejscowości pobliskiej i nie wypełnia przesłanek zawartych w art. 21 ust. 10 ustawy, które pozwalałyby przyznać bezpłatne miejsce internatowe w B. tj. miejscu pełnienia służby.

W odwołaniu z dnia [...] grudnia 2016 r. do Prezesa Agencji Mienia Wojskowego skarżący wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy i w uzasadnieniu podał, że organ I instancji wadliwie ocenił stan faktyczny, a mianowicie odmówił uwzględnienia stacji (przystanku) najbliższej miejsca zamieszkania, co jest niezgodne z art. 1 a ust. 1 pkt. 7 ustawy określającym miejscowość pobliską. Jego zdaniem, najkrótszy czas dojazdu powinien być liczony od stacji/przystanku najbliższego miejsca zamieszkania tj. od stacji G., jak również należy do czasu dojazdu włączyć przesiadki, które były realizowane na stacji T. Biorąc pod uwagę powyższe wskazał, że łączny czas przejazdu w obie strony na trasie G. - B. wyniósł 2 godziny i 24 minuty.