Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 20 października 2017 r., sygn. I SA/Po 480/17

Podatek od towarów i usług; Inne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Waldemar Inerowicz Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Kiersnowska-Tylewicz Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 20 października 2017 r. sprawy ze skargi M. K. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji oddala skargę.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2016 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego we W. nadał rygor natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego we W. z dnia [...] października 2016 r. nr [...], którą określił [...] (dalej: strona, podatnik, skarżąca), zobowiązanie w podatku od towarów i usług za miesiące: luty 2011 r. w wysokości [...] zł, marzec 2011 r. w wysokości [...] zł, maj 2011 r. w wysokości [...] zł oraz nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za miesiące: styczeń 2011 w wysokości [...] zł i kwiecień 2011 r. w wysokości [...] zł.

W uzasadnieniu wskazano, że Naczelnik Urzędu Skarbowego we W. wydał w dniu [...] października 2016 r. decyzję, od której podatniczka wniosła odwołanie. Zgodnie z powyższym w/w decyzja była nieostateczna. Na dzień wydania niniejszego postanowienia nie zapadło jeszcze rozstrzygnięcie organu odwoławczego w zakresie określenia w/w zobowiązań podatkowych.

Organ wskazując m.in. na przepis art. 239b § 1 pkt 4,§ 2 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U z 2017 r., poz. 201 ze zm. dalej: O.p.), uznał, że zachodzą przesłanki uprawdopodobniające, że zobowiązanie podatkowe wynikające z nieostatecznej decyzji nie zostanie wykonane.

Pismem z dnia [...] listopada 2016 r. podatniczka wniosła zażalenie na powyższe postanowienie, żądając jego uchylenia w całości.

Zaskarżonemu postanowieniu strona zarzuciła naruszenie przepisów art. 216, 219, 239a i 239b § 1 pkt. 4, § 2 i § 3 O.p. oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegających na niewłaściwym uznaniu, że istnieją przesłanki do wydania zaskarżonego postanowienia.