Postanowienie WSA w Kielcach z dnia 13 października 2017 r., sygn. II SAB/Ke 50/17

Odrzucenie skargi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący: Asesor WSA Agnieszka Banach po rozpoznaniu w dniu 13 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. M. na bezczynność Komendanta Powiatowego Policji w S. postanawia: odrzucić skargę.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 26 lipca 2017 r. M. M. wywiódł za pośrednictwem organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. na bezczynność Komendanta Powiatowego Policji w S. w postępowaniu administracyjnym wszczętym z urzędu w sprawie zmiany stosunku służbowego funkcjonariusza Policji, o którym został powiadomiony pierwszą czynnością organu pismem z dnia 29 maja 2008 r. tytułowanym rozkaz personalny numer [...] Komendanta Powiatowego Policji w S..

W uzasadnieniu skargi jej autor podniósł między innymi, że zasadne jest odniesienie się do okoliczności podnoszonych przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w K., gdzie "organ świadczy o wnikliwym i zgodnym z prawem zbadaniem wniesionego zażalenia i dokonaniem ustaleń, pozwalających stwierdzić, że wydanie rozkazu personalnego Komendanta Powiatowego Policji w S. i wywodzenie dokonania nim zmian w stosunku służbowym i stanowiska było zgodne z obowiązującymi normami ustawowymi, zatem organ wydał faktycznie decyzje administracyjną o zmianie stosunku służbowego w zakresie prawem dopuszczalnym i dla celów, dla jakich prawodawca zezwala na zmianę stosunku służbowego mimo sprzeciwu policjanta." Stosunek służbowy funkcjonariuszy Policji, jak podniósł skarżący, jest stosunkiem administracyjnoprawnym, regulowanym decyzjami administracyjnymi określonymi w art. 104 kpa, a tytułowanymi rozkaz personalny, co nie oznacza, że do takiej zmiany dopuszczalne jest wydawanie rozkazów, a nie konstytutywnych aktów administracyjnych uznaniowych.

Niezasadne jest również, w ocenie autora skargi, przywoływanie art. 32 ustawy o Policji, gdzie równoczesne przywołanie art. 104 kpa oraz wskazanie, że policjantowi przyznano w tej sprawie wyłącznie uprawnienia procesowe w drugiej instancji, jest absurdem prawnym i rażąco sprzeczne z wiążącymi przepisami poprawności i konstytutywności działań i czynności organu po wszczęciu postępowania administracyjnego z urzędu, zasadą dwuinstancyjności i prawem strony do czynnego udziału w każdej fazie postępowania administracyjnego, oraz z art. 9 i 10 §1 kpa, gdzie, jak wskazał skarżący, "w zakresie sprawy organ nie zgromadził, jak i nie zbadał stanu faktycznego i prawnego, oraz skutków działań KPP w sprawie osobowej, w związku z obsadzeniem mnie na stanowisku zastępcy dyżurnego KPP od dnia 1 stycznia 2007 r., ze stanowiska zastępcy nie zostałem nigdy odwołany, czy w zakresie, w jakim wiązał mnie zakres obowiązków wyłącznie ze stanowiska zastępcy dyżurnego KPP od dnia 1 stycznia 2007 roku, oraz, że na stanowisku zastępcy dyżurnego KPP miałem wykonywać obowiązki służbowe do dnia odwołania z niego, czy też w zakresie, jaki wynika wprost z treści uzasadnienia rozkazu numer [...] , iż potrzeby służby wynikały z konieczności zapewnienia właściwej obsady stanowiska zastępcy dyżurnego, a w ogniwie ochronnym byłem zbędny i nigdy tam nie miałem wykonywać jakichkolwiek czynności." Tym samym strona zarzuciła, że próba wywodzenia, że skoro nie wniosła odwołania, to zgodziła się z decyzją organu jest absurdem, bowiem nie da się wnieść odwołania od czynności zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego z urzędu, jest to czynność niezaskarżalna.