Wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 września 2017 r., sygn. VII SA/Wa 2174/16

Ochrona zdrowia

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Ewa Machlejd, Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Nowak, sędzia WSA Tomasz Stawecki (spr.), Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Ciszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi I. N. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w [...] z dnia [...] lipca 2016 r. znak [...] w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej oddala skargę

Uzasadnienie

1. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w [...] decyzją nr [...] z dnia [...] lipca 2016 r., znak: [...], po rozpatrzeniu odwołania I. N., zwanego dalej również "skarżącym", utrzymał w mocy decyzję Nr [...] Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w [...] z dnia [...] czerwca 2016 r., znak: [...] w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej.

2. Zaskarżona decyzja organu wojewódzkiego została wydana w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

W dniu 13 maja 2007 r. skarżący skierował do P. S.A. Oddział Kolejowej Medycyny Pracy w [...] pismo z żądaniem stwierdzenia choroby zawodowej będącej następstwem zatrucia tlenkiem węgla w lokomotywowni [...], załączając orzeczenie lekarza neurologa-psychiatry z 1990 r., a także pisma organów medycyny pracy i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Podobne żądanie zostało przez skarżącego skierowane do jednostek medycyny pracy P. S.A. w dniu 4 września 2007 r. Zgodnie z właściwością przekazano je do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w [...]. W dniu 10 grudnia 2007 r. lekarz przychodni zdrowia w miejscowości O. wystawił także zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej.

Z dokumentów tych wynikało, że skarżący cierpi na różne schorzenia, w związku z czym przyznano mu rentę inwalidzką. W latach 1991-1992 toczyło się też postępowanie w przedmiocie rozpoznania choroby zawodowej - zespół paranoidalny (morbus bleureli), lecz organy Inspekcji Sanitarnej P. w W. odmówiły uznania rozpoznanego schorzenia za chorobę zawodową, gdyż nie było ono wymienione w obowiązującym wówczas wykazie chorób zawodowych. Zasadność rozstrzygnięcia organów administracji potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 kwietnia 1992 r., sygn. akt I SA 283/92.