Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 6 lipca 2017 r., sygn. I SA/Ol 239/17

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Renata Kantecka Sędziowie sędzia WSA Jolanta Strumiłło sędzia WSA Przemysław Krzykowski (sprawozdawca) Protokolant stażysta Agnieszka Kunkel po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lipca 2017 r. sprawy ze skargi P. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej) z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009r. oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania P.C., utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia "[...]" w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r.

Z akt administracyjnych sprawy wynika, że zaskarżona aktualnie decyzja jest kolejnym z rozstrzygnięć wydanych w sprawie. Poprzednio wydana wobec strony decyzja Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" została uchylona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 27 stycznia 2016 r., sygn. akt I SA/Ol 819/15, na skutek wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 października 2015 r., sygn. akt II FSK 1362/15.

Rozpatrując ponownie sprawę w związku z ww. orzeczeniami sądowymi, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej decyzją z dnia "[...]" określił stronie zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. w wysokości 28.436 zł. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia uwzględnił ocenę prawną wyrażoną w powyższych wyrokach, iż czynności podatnika wynikające z umowy zawartej z Klubem A z dnia "[...]" nie mogły być wykonywane w ramach działalności gospodarczej z uwagi na wystąpienie przesłanek negatywnych, o których mowa w art. 5b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej jako u.p.d.o.f.). Zgodnie z oceną sądów, jednoznaczne przyporządkowanie przychodów podatnika do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 1 lub pkt 2 u.p.d.o.f. wymagało określenia charakteru stosunku prawnego łączącego strony tej umowy. W ocenie organu I instancji, kontrakt z Klubem posiadał pewne cechy stosunku pracy (zobowiązanie do wykonywania czynności zarobkowo i osobiście, korzystanie ze sprzętu sportowego, ubioru i innych akcesoriów przekazanych przez Klub oraz stosowanie się do poleceń), jak też wykazywał cechy różniące go od stosunku pracy (wymiar czasu pracy, zakres obowiązków narzucający normy zachowania podczas świadczenia usług oraz tryb życia poza tą działalnością), przy czym cechy umowy cywilnoprawnej miały charakter przeważający. W ocenie organu, była to umowa zlecenia, określona w art. 731-751 Kodeksu cywilnego, a zatem w konsekwencji podatnik uzyskał przychody z działalności wykonywanej osobiście kwalifikowane do źródła przychodu z art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. Zdaniem organu, bez wpływu na powstanie tego przychodu pozostawało, że podatnik uiścił podatek na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (j.t.: Dz.U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w związku z wystawieniem faktur na rzecz Klubu.