Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 czerwca 2017 r., sygn. II SA/Wa 423/17

Policja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Góraj, Sędziowie WSA Ewa Marcinkowska, Sławomir Antoniuk (spr.), Protokolant starszy specjalista Bogumiła Kobierska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi R. W. na rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby oddala skargę

Uzasadnienie

Komendant Główny Policji rozkazem personalnym z dnia [...] października 2014 r. nr [...], wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 2 k.p.a., utrzymał w mocy rozkaz personalny Komendanta [...] Policji z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] zwalniający [...] R. W. ze służby w Policji z dniem [...] września 2014 r.

Z akt sprawy wynika następujący stan faktyczny i prawny:

Komendant [...] Policji rozkazem personalnym z dnia [...] sierpnia 2014 r. zwolnił [...] R. W. ze służby w Policji z dniem [...] września 2014 r. na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.). Decyzji tej, na podstawie art. 108 k.p.a., nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

W odwołaniu od ww. decyzji pełnomocnik skarżącego zarzucił organowi I instancji naruszenie prawa materialnego, tj. art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy o Policji, poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że w przypadku popełnienia przez policjanta czynu o znamionach przestępstwa brak jest możliwości pozostawienia go w służbie, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że przed wydaniem decyzji konieczne jest ustalenie czy rodzaj, charakter i okoliczności popełnienia czynu oraz przebieg dotychczasowej służby są tego rodzaju, że uniemożliwiają pozostawienie policjanta w służbie. Ponadto zarzucił naruszenie prawa procesowego, tj.: 1) art. 7 i art. 77 k.p.a., poprzez dowolną i wybiórczą ocenę zebranego materiału dowodowego, sprzeczną ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz niepodjęcie czynności zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, które to uchybienia miały istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia; 2) art. 78 k.p.a., poprzez nieuwzględnienie żądania strony w zakresie przeprowadzenia dowodów w postaci zeznań świadka - J. W. i opinii służbowej, 3) art. 8 k.p.a., poprzez prowadzenie postępowania w sposób podważający zaufanie do organów władzy publicznej, które to uchybienie miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia.