Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 7 czerwca 2017 r., sygn. IV SA/Po 229/17

Planowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Bąk-Marciniak Sędziowie WSA Maciej Busz WSA Józef Maleszewski (spr.) Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Walocha po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi K. P., A. P., A. K., M. K., U. Ś. na uchwałę Rady Miejskiej w Nowym Tomyślu z dnia 26 kwietnia 2002 r. nr XL/283/2002 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów budownictwa mieszkaniowego: ul. Konopnickiej - Obwodnica w Nowym Tomyślu oddala skargę

Uzasadnienie

Uchwałą z 26 kwietnia 2002 r. nr XL/283/2002 Rada Miejska w Nowym Tomyślu uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego terenów budownictwa mieszkaniowego: ul. Konopnickiej - Obwodnica w Nowym Tomyślu. Uchwała została opublikowana (Dz. Urz. Woj. Wlkp. z 2002 r. Nr 108 poz. 3019 z późn. zm.).

Pismem z 6 lutego 2017 r. K. P., A. P., U. Ś., A. K. i M. K. (dalej jako Skarżący), wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na ww. uchwałę, domagając się stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w części obejmującej działki oznaczone numerami [...] i [...] w miejscowości Glinno, oznaczone w miejscowym planie symbolem M (zabudowa wielorodzinna) oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Skarżący zarzucili naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 1 i art. 10 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm., dalej jako u.z.p.). Zarzucili także zaniechanie obowiązku aktualizowania na bieżąco studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zgodnie z art. 32 i 33 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778, dalej jako u.p.z.p.), a w konsekwencji brak należytej oceny zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z aktualnym studium. Skarżący zarzucili naruszenie ich interesu prawnego poprzez takie ukształtowanie warunków zabudowy, które pozwala na niemal całkowitą dowolność zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej w bezpośrednim sąsiedztwie nieruchomości zabudowanych domami jednorodzinnymi, będących własnością Skarżących.