Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 19 czerwca 2017 r., sygn. III SA/Gl 337/17

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Jużków (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Agata Ćwik- Bury, Sędzia WSA Barbara Brandys-Kmiecik, Protokolant Specjalista Anna Wandoch, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. w G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 26 stycznia 2017 r., sygn. akt I FSK 943/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpatrzeniu skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 3 grudnia 2014 r., sygn. akt III SA/GI 1231/14 w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2009 r. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania temu Sądowi.

W zaskarżonym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny ocenił, że skarga "A" sp. z o.o. z siedzibą w G. jest zasadna. Uznał, że decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w K. z [...] r. określająca podatnikowi zobowiązanie w podatku od towarów i usług za lipiec 2009 r. w wysokości 245 582,00 zł i zawarte w niej stanowisko jest niespójne i niejednoznaczne. Nie wiadomo bowiem, za którym wariantem sytuacji faktycznej organy te się opowiedziały. Zdaniem Sądu, w obliczu ustalonych dotychczas okoliczności faktycznych brak jest po stronie organów rozpoznających niniejszą sprawę rozważenia, czy towar ujęty w fakturach wystawionych przez niemieckich kontrahentów P. N. nie był tym samym towarem, który do Polski z B. woziły na zlecenie skarżącej osoby takie jak K. W. i W. Ż. Brak jest jednocześnie jednoznacznej oceny wiarygodności zeznań tych osób w charakterze świadków. Z uwagi na to, że P. N. nie działał we własnej sprawie, wszelkie wątpliwości powinny być starannie wyjaśnione, a wątpliwości niedające się usunąć powinny być interpretowane na korzyść skarżącej. Nie zgodził się także z oceną zachowania skarżącej w kontekście jej "dobrej wiary" w lipcu 2009 r. przez pryzmat płatności mających miejsce w okresie od kwietnia do lipca 2009 r. Sąd podkreślił, że decyzja organu odwoławczego w zasadniczej części sprowadza się do zreferowania i oceny stanowiska organu pierwszej instancji, bez wyraźnego stwierdzenia, ze ustalenia te podziela, co może uzasadniać zarzut naruszenia zasady dwuinstancyjności. Organ nie wskazał, dlaczego tylko część ustaleń faktycznych uznano za istotne. Przy takim stanie sprawy Sąd uznał za uzasadnione zarzuty naruszenia przepisów postępowania, za przedwczesne uznając jednocześnie wypowiadanie się co do prawidłowości zastosowania przez organ odwoławczy norm prawa materialnego.