Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 21 kwietnia 2017 r., sygn. I SA/Wr 1334/16

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Zbigniew Łoboda, Sędziowie: sędzia WSA Marta Semiczek, sędzia WSA Katarzyna Radom (sprawozdawca), Protokolant: Starszy specjalista Małgorzata Jakubiak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi M. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] 2016 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od marca do grudnia 2012 r.: oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej we W. utrzymał w mocy orzeczenie Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z [...] 2016 r. określające M. B. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 r.

Jak wynikało z akt sprawy skarżący w badanych okresach rozliczeniowych prowadził działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży oleju opałowego i napędowego oraz usług transportowych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych opłacał podatek dochodowy wg 19% stawki liniowej zgodnie z art. 30c ustawy z 30 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm., dalej powoływana jako u.p.d.o.f.). Przeprowadzone postępowanie ujawniło, że skarżący zaliczył w koszty uzyskania przychodów wydatki na zakup towarów handlowych (paliwa) na podstawie faktur nie dokumentujących rzeczywistych transakcji. Powołując się na art. 22 u.p.d..f organ podatkowy zakwestionował transakcje z firmami "A" sp. z o.o. z/s w P. (dalej "A") (dotyczy 15 faktur rozliczonych w okresach od marca do maja 2012 r.,) i "B" w W. (dalej "B") (50 faktur rozliczonych w okresach od maja do grudnia 2012 r.,) w łącznej kwocie 5.552.961,68 zł. Wskazując na zebrane dowody organ podatkowy stwierdził, że skarżący nie mógł nabyć paliwa od tych podmiotów, gdyż nie prowadziły one w rzeczywistości obrotu paliwami. Jedynym dostawcą "A" miała być spółka "C" z/s w W., jej zaś dostawcami były firmy "D" z/s w K. oraz "E" z/s w P., podmioty, które posiadały wszelkie oznaki funkcjonowania w zorganizowanym oszustwie wewnątrzwspólnotowym mającym na celu zaniżenie zobowiązań w podatku od towarów i usług w zakresie obrotu paliwami ciekłymi. Istota mechanizmu unikania opodatkowania polegała na ukrywaniu faktycznego przebiegu obrotu towarem przy wykorzystaniu podmiotów formalnie zarejestrowanych, a dokonujących tzw. papierowej dostawy (czyli jedynie fakturowania). Organ podatkowy wskazał, że olej będący przedmiotem rzekomych transakcji pomiędzy "A" a "A" faktycznie nabywany był od podmiotów mających siedzibę na terenie L. i L., transportowano go bezpośrednio do firmy "F" w L., gdzie znajdowała się baza paliw i miejsce sprzedaży paliwa przez "A". "A" oraz pozostałe wskazane podmioty wystawiały jedynie faktury nie dokumentujące rzeczywistości, gdyż firmy te nie nabywały towaru. Firma "B" (drugi z dostawców skarżącego) otrzymywała faktury od firmy "G" z/s w L., przeprowadzone czynności ujawniły, że także i te dokumenty nie odzwierciedlają rzeczywistości. Kolejny z dostawców "B" - spółka "H" z/s we W. nie prowadziła rzeczywistej działalności gospodarczej pełniąc rolę tzw. słupa.