Wyrok WSA w Łodzi z dnia 25 kwietnia 2017 r., sygn. I SA/Łd 59/17

Podatek dochodowy od osób fizycznych; Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia NSA Anna Świderska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Bogusław Klimowicz Sędzia WSA Tomasz Adamczyk Protokolant: St. sekretarz sądowy Ewa Jodełka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi M. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2013 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ł. z [...] i określił M. C. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2013 r. w kwocie 998 zł.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że w 2013 roku podatnik prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży sprzętu AGD, RTV, mebli gotowych oraz mebli pod zabudowę, ewidencjonując zdarzenia gospodarcze w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Przeprowadzona w toku kontroli podatkowej i postępowania podatkowego analiza remanentów, zakupu i sprzedaży na paragony i faktury wykazała, że podatnik nie zaewidencjonował w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz nie zadeklarował w złożonym zeznaniu rocznym PIT-36 całej zrealizowanej sprzedaży.

Niezaewidencjonowana sprzedaż, zgodnie z wyliczeniami organu dotyczyła 1162 sztuk w grupach towarowych: płyty, piekarniki, lodówki/chłodziarki/zamrażarki, zmywarki, okapy, pralki/wirówki, odkurzacze, sprzęt RTV, meble, pozostałe towary. Jednocześnie nadwyżka sprzedaży dotyczyła 13 sztuk w grupach towarowych: kuchnie/kuchenki, małe AGD. W konsekwencji stwierdzony niedobór ilościowy w sprzedaży wyniósł 1149szt. (13szt.-1162szt), co stanowiło, jak wyliczył organ pierwszej instancji ok. 85% ilości sprzedanych towarów (1348szt.) udokumentowanych wystawionymi przez podatnika fakturami VAT i paragonami. W tej sytuacji organ uznał księgi podatkowe skarżącego za nierzetelne i na podstawie art. 193 § 4 ustawy z 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U z 2015 r, poz. 613 ze zm.)- dalej "O.p.", jako niemogące stanowić dowodu w zakresie sprzedaży wykazanej za 2013 rok. Organ zobowiązany był do oszacowania podstawy opodatkowania bowiem dane wynikające z ksiąg podatkowych, mimo uzupełnienia dowodami uzyskanymi w toku postępowania, nie pozwalały na określenie podstawy opodatkowania. W wyniku stwierdzenia braku możliwości zastosowania metod oszacowania wynikających z art. 23 § 3 O.p., organ pierwszej instancji dokonał oszacowania w oparciu o stwierdzony ilościowy niedobór sprzedaży w stosunku do sprzedaży zaewidencjowanej w grupach asortymentowych, uwzględniając kompensaty ilościowe w zbliżonych asortymentach, jak również w sytuacjach, kiedy mogły wystąpić błędy na kasie rejestrującej i ustalonej przez organ średniej ceny w sprzedaży zaewidencjonowanej w danej grupie asortymentowej, a w przypadku mebli średniej marży, ze stosowanej przez podatnika przy montażu mebli marży (między 30% a 40%). Przy tym dla grupy "pozostałe", w skład której wchodziły dysze, worki, reduktory, węże, kolanka, rury, opaski, filtry, zlewy, baterie i inne towary, dokonano dalszego podziału asortymentowego w celu ustalenia średniej ceny sprzedaży dla poszczególnych asortymentów. W konsekwencji powyższego organ podatkowy pierwszej instancji oszacował zaniżony przychód z prowadzonej działalności gospodarczej w 2013 roku w kwocie netto 67.615,33zł.