Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 29 marca 2017 r., sygn. I SA/Go 76/17

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Skupień Sędziowie Sędzia WSA Jacek Niedzielski Sędzia WSA Krystyna Skowrońska - Pastuszko (spr.) Protokolant Sekretarz sądowy Alicja Rakiej po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2017 r. sprawy ze skargi Nadleśnictwa na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Nadleśnictwo (zwane również Nadleśnictwo lub skarżący) wniosło skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2016r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia [...] września 2016r. nr [...] określającą skarżącemu Nadleśnictwu wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2010 r. w kwocie 304.807,00 zł.

Powyższa skarga została wywiedziona na tle następującego stanu faktycznego.

Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2013r. Wójt Gminy wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia Nadleśnictwu wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r. Organ uznał bowiem, że Nadleśnictwo nie wykazało w deklaracji podatkowej nieruchomości gruntowych związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, na których posadowione są linie elektroenergetyczne należące do zakładów energetycznych.

W wyniku przeprowadzonego postępowania decyzją z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] Wójt Gminy określił skarżącemu Nadleśnictwu wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2010 r. w wysokości 170.276,00 zł.

Powyższa decyzja, po rozpatrzeniu odwołania skarżącego została utrzymana w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego (zwanego również Kolegium, SKO lub organ odwoławczy) z dnia [...] września 2013 r. nr [...].

Na ww. decyzję SKO Nadleśnictwo wniosło skargę, po rozpatrzeniu której Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 23 stycznia 2014r., sygn. akt I SA/Go 577/13, zaskarżoną decyzję uchylił. Sąd dokonał wykładni pojęcia "grunty zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej". Następnie stwierdził, że koniecznym jest poczynienie, za pomocą wszystkich dostępnych środków dowodowych, precyzyjnych ustaleń faktycznych co do tego, czy sporne grunty zostały zajęte na działalność gospodarczą, w rozumieniu wyżej wskazanym. Sąd zobowiązał organ do ustalenia jakiego rodzaju działalność jest prowadzona na spornych gruntach. Wskazał, że tylko ewentualne stwierdzenie, że tereny te zostały zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, będzie uzasadniało opodatkowanie gruntów leśnych podatkiem od nieruchomości. Organ powinien mieć przy tym na uwadze, że musi to być zajęcie rzeczywiste i trwałe, a zarazem wykluczające możliwość prowadzenia gospodarki leśnej. Dopiero stwierdzenie, że grunt podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości pozwala na stosowanie przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych dotyczących trybów i warunków płatności, czy też stawek podatku. Nie należy przy tym, bez uprzedniego ustalenia, czy dany grunt w ogóle opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlega, posługiwać się definicją gruntów związanych z działalnością gospodarczą zawartą w art.1a ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm. - powoływanej jako u.p.o.l.), która sformułowana została dla potrzeb określenia właściwej stawki podatku. Definicja "gruntów związanych z działalnością gospodarczą" nie służy bowiem określeniu zakresu przedmiotowego podatku od nieruchomości.