Wyrok WSA w Krakowie z dnia 7 października 2016 r., sygn. II SA/Kr 884/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Beata Łomnicka Sędziowie: WSA Iwona Niżnik-Dobosz (spr.) WSA Mirosław Bator Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2016 r. sprawy ze skargi A. Spółki z o.o. w W. na decyzję Wojewody z dnia 2 grudnia 2013 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody na rzecz strony skarżącej A. Spółki z o.o. w W. kwotę 997 (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Starosta decyzją z dnia 20 września 2013 r., na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 z późn. zm., dalej jako: u.p.b.), po rozpatrzeniu wniosku [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W., odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego stacji bazowej telefonii komórkowej na działkach nr [...] i [...] w miejscowości G. oraz wydania pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu organ ten podał, że postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2013 r. wezwał inwestora do usunięcia nieprawidłowości w przedłożonym projekcie budowlanym, m.in. poprzez doprowadzenie do zgodności z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi G., w następstwie czego inwestor przedłożył skorygowany projekt budowlany oraz odniósł się do zgodności zamierzenia budowlanego z zapisami planu. Organ I instancji nie podzielił jednak tego stanowiska wskazując, że stacja bazowa jako budowla, nie jest infrastrukturą techniczną i dlatego nie jest dopuszczona do realizacji na tym terenie. Zdaniem organu, nie można również uznać budowy stacji bazowej jako funkcji uzupełniającej na tym terenie, ponieważ jest ona uciążliwa dla funkcji podstawowej, a tylko taką (uzupełniającą zabudowę mieszkaniową) dopuszcza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Organ wskazał, że zgodnie z ustawą o wspieraniu rozwoju usług i sieci teletechnicznych (Dz. U. 2010 r., Nr 106, poz. 675 z późn. zm.), jeżeli lokalizacja inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej nie jest umieszczona w planie miejscowym, dopuszcza się jej lokalizowanie jeżeli nie jest sprzeczna z określonym w planie miejscowym przeznaczeniem terenu, ani nie narusza ustanowionych w planie zakazów i ograniczeń. Przeznaczenie terenu na cele zabudowy wielorodzinnej, rolnicze, leśne, usługowe lub produkcyjne nie jest sprzeczne z lokalizacją celu publicznego z zakresu łączności, a przeznaczenie terenu na cele zabudowy jednorodzinnej nie jest sprzeczne z lokalizacją infrastruktury teletechnicznej o nieznacznym oddziaływaniu. Tym samym, organ I instancji, przytaczając definicję infrastruktury technicznej o nieznacznym oddziaływaniu zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy stwierdził, że nie można do niej zaliczyć planowanej inwestycji.