Wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 maja 2016 r., sygn. VI SA/Wa 245/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś - Rosińska Sędziowie Sędzia WSA Izabela Głowacka - Klimas (spr.) Sędzia WSA Grzegorz Nowecki Protokolant st. sekr. sąd. Karolina Pilecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 maja 2016 r. sprawy ze skargi P. S. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu wstępnego na aplikację radcowską oddala skargę w całości

Uzasadnienie

Minister Sprawiedliwości decyzją z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa. w związku z art. 3310 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 507 ze zm.; dalej urp.), po rozpoznaniu odwołania P. S. od uchwały nr [...] z dnia [...] września 2015 r. Komisji Egzaminacyjnej do spraw aplikacji radcowskiej przy Ministrze Sprawiedliwości z siedzibą w [...] w sprawie ustalenia wyniku egzaminu wstępnego na aplikację radcowską (dalej Komisja Egzaminacyjna), utrzymał w mocy zaskarżoną uchwałę.

Do wydania powyższej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Uchwałą z dnia [...] września 2015 r. Komisja Egzaminacyjna ustaliła, że

P. S. (dalej skarżący) uzyskał negatywny wynik z egzaminu wstępnego na aplikację radcowską. Z uzasadnienia uchwały wynikało, że uzyskał on z testu 99 punktów, tymczasem zgodnie z treścią art. 339 ust. 3 urp., pozytywny wynik z egzaminu wstępnego uzyskuje kandydat, który uzyskał z testu co najmniej 100 punktów, a zatem uzyskana przez skarżącego liczba punktów przesądziła o negatywnym wyniku egzaminu.

W odwołaniu od powyższej uchwały Komisji Egzaminacyjnej skarżący wniósł o jej uchylenie i ustalenie, że uzyskał z testu na egzaminie wstępnym na aplikację radcowską co najmniej 100 punktów, a więc uzyskał pozytywny wynik z egzaminu wstępnego na wspomnianą aplikację.

Skarżący stwierdził, że pytanie nr 44 sformułowane zostało w sposób uniemożliwiający udzielenie tylko jednej poprawnej odpowiedzi. Zauważył, że zgodnie z treścią przepisu art. 900 k.c. odwołanie darowizny następuje przez oświadczenie złożone obdarowanemu na piśmie, a przepis ten nie zastrzega dla przewidzianej w nim formy pisemnej rygoru nieważności wskutek jej niedochowania. W związku z tym, zgodnie z art. 73 § 1 k.c., który stanowi, że jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, czynność dokonana bez zachowania zastrzeżonej formy jest nieważna tylko wtedy, gdy ustawa przewiduje rygor nieważności, skarżący stwierdził, że odwołanie darowizny może nastąpić w dowolnej formie (odpowiedź A), w tym także na piśmie (odpowiedź B), a w przypadku gdy przedmiotem darowizny była nieruchomość, w formie aktu notarialnego (odpowiedź C). Na poparcie powyższego skarżący odwołał się do orzecznictwa sądowego oraz doktryny.