Wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 maja 2016 r., sygn. III SA/Wa 1192/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Sędziowie sędzia WSA Bożena Dziełak (sprawozdawca), sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska, Protokolant specjalista Alicja Bogusz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 maja 2016 r. sprawy ze skargi A. J. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości kosztów egzekucyjnych oddala skargę

Uzasadnienie

Na podstawie własnych tytułów wykonawczych z [...] listopada 2013 r. o numerach od [...] do [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego W. prowadził wobec Skarżącej - A. J., postępowanie egzekucyjne obejmujące zaległości w podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2006 r. do stycznia 2007 r. w kwocie należności głównej 2.942.217 zł.

Odpisy tytułów wykonawczych doręczono Skarżącej 12 grudnia 2013 r.

Pismem z 19 grudnia 2013 r. Skarżąca złożyła zarzuty w sprawie egzekucji, wnosząc między innymi "o redukcję kosztów egzekucyjnych". Uzasadniając ten wniosek podniosła, że koszty są nieproporcjonalnie wysokie w stosunku do kwoty zaległości podatkowej wynikającej z decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. z [...] listopada 2013 r., a także do nakładów pracy Organu egzekucyjnego, tj. wystawienia ośmiu tytułów wykonawczych, trzech zawiadomień o zajęciu prawa majątkowego wraz z kosztami ich doręczenia. Koszty egzekucyjne mają gwarantować pokrycie rzeczywistych kosztów działalności egzekucyjnej organu egzekucyjnego. Zdaniem Skarżącej, art. 64 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r., poz. 1015, z późn. zm.) - dalej "u.p.e.a.", będący podstawą do wyliczenia wysokości opłaty egzekucyjnej, stanowiącej przeważającą składową kosztów egzekucyjnych, w zakresie braku miarkowania wysokości tej opłaty narusza art. 2 oraz art. 64 ust. 1 Konstytucji. Skarżąca powołała się przy tym na wyroki Trybunału Konstytucyjnego z 30 kwietnia 2012 r. sygn. akt SK 4/10 oraz z 26 lutego 2013 r. sygn. akt SK 12/11.