Wyrok WSA w Lublinie z dnia 24 maja 2016 r., sygn. II SA/Lu 17/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski, Protokolant Starszy asystent sędziego Jakub Polanowski, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 maja 2016 r. sprawy ze skargi W. J. na uchwałę Rady Gminy [...] reprezentowanej przez Wójta Gminy [...] z dnia [...] r., nr [...], w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

Uzasadnienie

Sygn. akt II SA/Lu [...]

U Z A S A D N I E N I E

Rada Gminy Ż. w dniu 29 grudnia 2003 r. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w gminie Ż. [...].

Uchwałę tę zaskarżył W. J. w części ustalającej zagospodarowanie przestrzenne dla działek gruntu nr ewid.[...] w miejscowości C. i zakazującej - na tym terenie - budowy siedliska. Zaskarżonej uchwale skarżący, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zarzucił naruszenie:

- art. 7, art. 77, art. 80 i art. 107 K.p.a., poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy;

- art. 21 ust. 1, art. 31 ust. 3, art. 64 Konstytucji oraz art. 140 Kodeksu cywilnego, poprzez ograniczenie skarżącemu swobody w dysponowaniu swoją własnością;

- art. 6 ust. 1 w związku z art. 3 i art. 4, art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez ustalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w sposób uniemożliwiający mocodawcy wybudowanie siedliska na swojej własności.

Skarżący zarzucił, iż w świetle stanowiska Gminy lokalizacja jakiejkolwiek zabudowy na obszarze nieruchomości stanowiących własność skarżącego jest niemożliwa, gdyż działki o nr ew. [...], zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Ż., leżą na terenach o przeznaczeniu pod uprawy polowe i łąki, bez prawa zabudowy. Skarżący podkreślił, że wszelkie pisma, które otrzymał od Gminy wskazywały, iż miejscowość C. zawarta jest w podstrefie IC o przeznaczeniu uprawy polowe, łąki, ciek wodny. Tymczasem, w ocenie skarżącego, z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy umieszczonego na stronie internetowej gminy wynika, że miejscowość C. zawarta jest w podstrefie IV B (C. - P.). Dla tego zaś obszaru plan miejscowy wskazuje natomiast - jako przeznaczenie - zabudowę rolniczą siedliskową. Na jednej z sąsiednich nieruchomości znajdują się budynki wchodzące w skład innego gospodarstwa rolnego, a więc niezrozumiałym jest uniemożliwienie realizacji zabudowy na działkach skarżącego, tym bardziej, że planowane przez skarżącego zagospodarowanie stanowiących jego własność działek gruntu, w jego ocenie, przyczyni się do rozwoju gminy. Ponadto skarżący podkreślił, że choć mieszka na stałe w W., jest silnie związany emocjonalnie z opisaną nieruchomością, ponieważ wychował się na niej, a jej własność nabył w drodze spadku.