Postanowienie WSA w Gliwicach z dnia 9 maja 2016 r., sygn. I SA/Gl 215/16

Prawo pomocy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Bożena Pindel (spr.) po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu A S.A. w K. od postanowienia referendarza sądowego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach z dnia 22 marca 2016 r. w sprawie ze skargi A S.A. w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. postanawia utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 22 marca 2016 r. referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach odmówił przyznania skarżącej A S.A. w K. prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu referendarz wpierw zaprezentował stan sprawy, przytaczając oświadczenia, jakie w urzędowym formularzu wniosku zostały złożone przez pełnomocnika skarżącej. Zgodnie z nimi skarżąca nie dysponuje środkami pozwalającymi na poniesienie kosztów sądowych bez narażenia się na utratę płynności finansowej, gdyż ponosi stratę z działalności gospodarczej, która w ostatnim rok obrotowym zamknęła się w kwocie 1.005.941.812,80 zł. Skarżąca nie ma zatem środków na spłatę zobowiązań, których wartość - według bilansu za 2014 r. - wyniosła 5.251.096.337,40 zł i wielokrotnie przewyższa środki w kwocie 378.721.468,88 zł, jakie znajdują się na rachunku bankowym, przy czym część z nich dotyczy Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i Funduszu [...]. Wysokość kapitału zakładowego, majątku lub środków finansowych skarżącej opiewa na kwotę 2.333.140.000 zł. Skarżąca musi koncentrować się na spłacie swoich zobowiązań, w tym na wypłacie wynagrodzeń, przeznaczając na nie przeciętnie kwotę 262.300.000 zł. W ocenie pełnomocnika nie może być stawiana przed wyborem pomiędzy zapłatą kosztów sądowych a zapłatą bieżących zobowiązań, natomiast przyznanie prymatu obowiązkowi zapłaty kosztów sądowych, które są mniejsze od ciążących na skarżącej zobowiązań publicznoprawnych, oznaczałoby ograniczanie jej konstytucyjnego prawa do sądu.