Wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2016 r., sygn. VII SA/Wa 1390/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Wilczewska-Rzepecka, , Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk (spr.), Sędzia WSA Izabela Ostrowska, Protokolant st. sekr. sąd. Piotr Bibrowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi W. D. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] kwietnia 2015 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, II. zasądza od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzecz W. D. kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Sygn. akt VII SA/Wa 1390//15

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] kwietnia 2015 r. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatrzeniu wniosku Pana W. D. z dnia [...].03.2014 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...].02.2014 r., odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji [...] Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...].12.1983 r., l.dz. kl- [...], wpisującej do rejestru zabytków, pod nr [...], dwór i resztki parku krajobrazowego w [...] gm. [...] - działając na podstawie art. 89 pkt 1 i art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162 z 2003 r. poz. 1568, z późn. zm.) oraz art. 17 pkt 2, 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...].02.2014 r., l. dz. [...].

W uzasadnieniu organ odwoławczy przedstawił przebieg postepowania w sprawie wskazując, iż W. D. pismem z dnia 30.01.2014 r., zwrócił się do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji [...] Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...].12.1982 r., znak kl- [...], wpisującej do rejestru zabytków pod nr [...], dwór i resztki parku krajobrazowego w [...] gm. [...], podnosząc, że decyzja [...] Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...].12.1982 r., została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Uzasadniając swoje stanowisko W. D. stwierdził, że "[...] konserwator zabytków nie wskazał jakichkolwiek wartości historycznych, naukowych lub artystycznych z których wynikałoby, że obiekt objęty wpisem do rejestru zabytków stanowi dobro kultury". Brak szczegółowego uzasadnienia decyzji odnoszącego się do przesłanek określonych w art. 2 ustawy z dnia 15.02. 1962 r. o ochronie dóbr kultury, stanowi, zdaniem Wnioskodawcy, rażące naruszenie tego przepisu, gdyż "sam fakt ciekawości danego obiektu nie świadczy o jego wartości historycznej naukowej czy też artystycznej". Ponadto, zdaniem Skarżącego, prowadząc postępowanie w sprawie wydania zaskarżonej decyzji, [...] Konserwator Zabytków w [...] dopuścił się rażącego naruszenia przepisów postępowania poprzez niepowiadomienie o jego wszczęciu jednego z ówczesnych współwłaścicieli dworu, Pana A. D.. Skarżący wskazywał również, że znajdujący się na decyzji podpis nie należał do A. D. na dowód czego przedłożył kopię "Skryptu dłużnego" opatrzonego jego podpisem. Kolejnym uchybieniem podnoszonym przez pana W. D. było pominięcie jako strony postępowania Pani K. D., która w dniu wydania decyzji wpisowej była współwłaścicielką omawianej nieruchomości.