Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 12 kwietnia 2016 r., sygn. II SA/Ol 1387/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant St. sekretarz sądowy Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2016 r. sprawy ze skarg R.K. i A.B. na decyzję Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie pozwolenia na budowę 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego R.K. kwotę 740 zł (siedemset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego oraz na rzecz skarżącej A.B kwotę 757 zł (siedemset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 12 sierpnia 2015r. Prezydenta Miasta O., po rozpatrzeniu wniosku Spółki z siedzibą w L., odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę obiektu "[...]" na działkach nr: [...], [...], [...],[...],[...],[...],[...],[...], w O. przy ul. [...]. W uzasadnieniu podniesiono, że po przeprowadzeniu oceny złożonego projektu, postanowieniem z dnia 31 października 2014r. nałożono na inwestora obowiązek usunięcia wskazanych w nim nieprawidłowości, a wnioskodawca nie dostosował się do wymagań postanowienia odnośnie do doprowadzenia projektu do zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, uchwalonym uchwałą Rady Miejskiej w O. z dnia 26 lutego 1997r. Zgodnie z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego organ sprawdza zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a analizując przedłożony projekt zagospodarowania terenu organ stwierdził niezgodności z planem miejscowym, które zostały opisane w poprzedniej decyzji Prezydenta O. z dnia 15 stycznia 2015r. Wskazano, że w wyniku złożonego odwołania Wojewoda Warmińsko-Mazurski decyzją z dnia 22 kwietnia 2015r. uchylił decyzję będącą przedmiotem odwołania i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, nakazując ponowne przeanalizowanie kręgu stron postępowania oraz kwestionując sposób nałożenia obowiązku uzupełnienia wniosku w postanowieniu z dnia 31 października 2014r. Rozpatrując ponownie wniosek inwestora organ stwierdził, że jest on kompletny. Wskazano, że z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie został wydano decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach dla inwestycji, to krąg stron ustalony w tej decyzji jest wiążący dla organu w postępowaniu o pozwoleniu na budowę i dlatego stronami uczyniono właścicieli nieruchomości bezpośrednio przylegających do terenu planowanej inwestycji. Podniesiono, że podstawą lokalizacji obiektu jest obszar "U" - usługi ogólnomiejskie o uciążliwości nie wykraczającej poza teren lokalizacji obiektu, a tym samym nie wywołującej konieczności ustanowienia strefy ochronnej. Zatem plan zakłada usytuowanie całego zadania na tym obszarze z zachowaniem takich odległości od terenów sąsiednich, tak aby nie wywoływać uciążliwości. Natomiast w analizowanym projekcie ulokowano infrastrukturę, stanowiącą integralną część centrum handlowego na terenach o innym przeznaczeniu niż "U". Wskazano, że dopuszczalne jest projektowanie obiektu na kilku obszarach, jeżeli w zasadach zagospodarowania przewidziano taką możliwość, lecz w przedmiotowej sprawie takiej możliwości nie ma. Ponadto wskazano, że teren oznaczony "D" jest przeznaczony na ulice dojazdowe z obowiązującym ruchem uspokojonym. Przy czym droga oznaczona jako "D" obwiedziona jest liniami ciągłymi i jest obowiązująca, zaś droga D1/2 obwiedziona jest linią przerywaną może być "doprecyzowana" w obszarze "U", lecz nie może być przeniesiona na obszary "P", "ZI" i "Z" stanowiące parking, zieleń izolacyjną i zieleń urządzoną, dla których nie przewidziano możliwości budowy drogi dojazdowej. W związku z tym obsługa komunikacyjna terenu "U" nie może przebiegać w sposób dowolny. Podniesiono także, że plan miejscowy przewiduje budowę ciągu pieszego skrajem północnej części obszaru "U", a w związku z tym pominięcie go w projekcie jest niezgodne z planem miejscowym. Wyjaśniono przy tym, że zapis o uściśleniu przebiegu tego ciągu pieszego w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego nie jest tożsamy z możliwością jego pominięcia. Za sprzeczną z planem uznano także lokalizację głównego parkingu Centrum Handlowego na obszarze "ZB", określonym w planie jako istniejąca baza produkcyjno-usługowa adaptowana o uciążliwości nie wykraczającej poza teren lokalizacji dopuszczający możliwość przekształcenia w kierunku zmniejszenia uciążliwości. Wskazano, że plan nie zawiera definicji określenia "adaptacja" i nie wskazuje innych kierunków adaptacji niż funkcja bazy produkcyjno-usługowej. Wskazano, że dacie uchwalenia planu na terenie tym funkcjonowała baza produkcyjno-usługowa ze szklarniami, czyli powadzona była działalność, która nigdy nie kwalifikuje się do przedsięwzięć mogących znacząco lub potencjalnie oddziaływać na środowisko, a zarówno Centrum Handlowe, jak i sam parking rozpatrywany jako samodzielna inwestycja należą do takich przedsięwzięć. Oznacza to, że zarówno kierunek przyjętych przekształceń jak i ich uciążliwość pozostają w sprzeczności do zapisów planu miejscowego. Podniesiono przy tym, że plan oddziela linią ciągłą obszar "U" od obszaru "ZB" i argument o nieustalonym przebiegu granic terenu o różnej funkcji jest nieprawdziwy. Podniesiono ponadto, że fakt wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla obiektu handlowego o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2 nie dowodzi zgodności z planem wszystkich rozwiązań projektowych, które są oceniane dopiero na w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę.