Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 9 marca 2016 r., sygn. I SA/Wr 1799/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Barbara Ciołek, Sędziowie: Sędzia WSA Anetta Chołuj, Sędzia WSA Marta Semiczek (sprawozdawca), Protokolant: starszy inspektor sądowy Katarzyna Motyl, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 9 marca 2016 r. przy udziale sprawy ze skargi E. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010r. oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi E. L. (dalej: strona, skarżąca) jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. (dalej także: organ drugiej instancji, organ odwoławczy) z dnia [...] r. (nr [...]) którą organ utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W. (dalej: organ pierwszej instancji) z dnia [...] r., nr [...], ustalającą podatek od nieruchomości za rok podatkowy 2010 w wysokości 118 zł, w tym od pozostałych gruntów o powierzchni 9, 07 m² w wysokości 1,63 zł oraz budynków pozostałych lub ich części o powierzchni użytkowej 26,13 m² w wysokości 113,54 zł.

Z akt sprawy wynika, że strona w odwołaniu od ww. decyzji organu pierwszej instancji zarzuciła błędne ustalenie stanu faktycznego, a w konsekwencji naruszenie przepisu prawa materialnego poprzez niezastosowanie w sprawie art. 6 ust. 3 w zw. z art. 6 ust. 8 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 849 ze zm., dalej: u.p.o.l.) z uwagi na zaistnienie zdarzenia mającego wpływ na wysokość opodatkowania, a w szczególności zmianę sposobu wykorzystywania przedmiotu opodatkowania lub jego części skutkującą obniżeniem podatku. Skarżąca zarzuciła ponadto błędne ustalenie momentu powstania obowiązku podatkowego, co stanowi naruszenie art. 6 ust. 1 u.p.o.l. Uzasadniając zarzuty odwołania skarżąca argumentowała, iż w okresie rozliczeniowym wskutek niekorzystnych warunków atmosferycznych oraz określonych działań/zaniechań osób trzecich doszło do zalania mieszkania i garażu, co uniemożliwiło ich zajęcie i użytkowanie. Z tego też względu skarżąca nigdy nie korzystała z przedmiotowego garażu, a nieusunięcie usterki przez osoby odpowiedzialne za jej wystąpienie uniemożliwia zakwalifikowanie opisanego zdarzenia, jako przejściowego lub o charakterze czasowym. Dodała strona, iż okoliczności przez nią podnoszone są przedmiotem toczącego się postępowania cywilnego. Zdaniem skarżącej, do czasu zakończenia tego postępowania - stosownie do treści art. 201 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j.Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm., dalej: O.p.) - postępowanie podatkowe powinno zostać zawieszone.