Wyrok WSA w Łodzi z dnia 2 marca 2016 r., sygn. I SA/Łd 1399/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Klimowicz (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Teresa Porczyńska Sędzia NSA Paweł Janicki Protokolant Asystent sędziego Marta Aftowicz-Korlińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 marca 2016 r. sprawy ze skargi [...] S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z [...] r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy N. z [...] r., określającą A S.A. (dawnej B S.A.) w W. wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2010 r. w wysokości 4.433 zł.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że decyzją z [...] r. organ podatkowy pierwszej instancji opodatkował:

- budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. 18,75 m2, opodatkowane wg stawki 16,10 zł/m2, podatek w kwocie 301,88 zł,

- grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. 1.50 m2, opodatkowane wg stawki 0,64 zł/m2, podatek w kwocie 0,96 zł,

- budowle o związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o wartości 287 zł opodatkowane wg stawki 2%, podatek w kwocie 5,74 zł,

- budowle o wartości 353.492,85 zł (za okres od stycznia do lipca 2010 r.) opodatkowane wg stawki 2%, podatek w kwocie 4.124,10 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ przytoczył między innymi przepisy art. 1a ust. 1 pkt 2, art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2014 r., poz. 849; dalej: u.p.o.l.), a także art. 3 ustawy z dnia 17 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.; dalej: u.p.b.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r. Na tej podstawie doszedł do przekonania, że budowlą jest nie tylko sam obiekt, ale wszelkiego rodzaju urządzenia, które umożliwiają jego normalne funkcjonowanie. Całość techniczno-użytkowa dotyczy wszystkich składników budowli, które są ze sobą powiązane po to, aby budowla mogła być wykorzystana do prowadzenia określonej działalności gospodarczej (w tym przypadku działalności telekomunikacyjnej). Budowla telekomunikacyjna, na którą składają się między innymi linie kablowe wraz z kanalizacją kablową, stanowi sieć techniczną, o której mowa w art. 3 pkt 3 u.p.b. Odnosząc się do definicji sieci telekomunikacyjnej (sieci technicznej) zawartej w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (tekst jednolity: Dz.U. z 2014 r., poz. 243 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r., organ wskazał, iż jest ona zgodna z definicją budowli i obiektu budowlanego w rozumieniu prawa budowlanego. Sieć telekomunikacyjna ma spełniać funkcje nadawcze, transmisyjne i odbiorcze sygnałów. Nie byłoby to możliwe bez połączenia wszystkich elementów w całość techniczno-użytkową. Sam kabel teletechniczny, niebędący obiektem budowlanym, nie jest odrębnym przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Stanowi jednak nierozerwalną część budowli sieciowej.