Wyrok WSA w Krakowie z dnia 15 marca 2016 r., sygn. III SA/Kr 1209/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Janusz Kasprzycki Sędziowie WSA Bożenna Blitek (spr.) NSA Krystyna Kutzner Protokolant starszy referent Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 marca 2016 r. sprawy ze skargi M. T.-K. na orzeczenie [ ] Wyższej Szkoły w K. z dnia 16 czerwca 2015r. nr [ ] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia z uczelni skargę oddala

Uzasadnienie

Orzeczeniem z dnia [...] 2015 r. nr [...] Senacka Komisja Dyscyplinarna ds. Studentów [...] Wyższej Szkoły w K uznała M. T. winną zarzucanego jej czynu, tj. napisania egzaminu z przedmiotu "[...]" za studentkę P. E. i wymierzyła jej karę dyscyplinarną wydalenia z uczelni. Organ I instancji podał, że w toku postępowania wyjaśniającego M. T. przyznała się do napisania egzaminu z przedmiotu [...] za studentkę P. E. tłumacząc, że chciała w ten sposób pomóc koleżance, która znajdowała się w trudnej sytuacji i nie mogła sama stawić się na egzaminie. Senacka Komisji Dyscyplinarna dała wiarę przyznaniu się M. T., wydrukowi ze strony internetowej stanowiącemu dowód ustaleń dokonanych pomiędzy obwinioną a studentką P. E., egzaminowi napisanemu przez obwinioną na swoje nazwisko zaliczonemu na ocenę 4+ oraz egzaminowi napisanemu przez obwinioną za studentkę P. E. zaliczonemu na ocenę 3+. Organ I instancji dodał, że obwiniona była już ukarana karą nagany z ostrzeżeniem w dniu 3 lipca 2014 r. orzeczeniem Senackiej Komisji Dyscyplinarnej [...] Wyższej Szkoły w K. Orzeczenie to jest prawomocne, a kara nie uległa zatarciu. Zdaniem organu I instancji, obwiniona popełniła zatem kolejny czyn naruszający przepisy obowiązujące w uczelni - z art. 272 k.k. oraz uchybiający godności studenta. W związku z powyższym organ I instancji uznał, że orzeczenie kary wydalenia obwinionej z uczelni jest uzasadnione.

W odwołaniu od powyższego orzeczenia organu I instancji M. T. - K. wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy. Odwołująca się zarzuciła, że rzecznik dyscyplinarny nie przesłał jej odpisu zawiadomienia o wszczęciu postępowania wyjaśniającego, przez co został naruszony art. 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 6 grudnia 2006 r. Ponadto rzecznik dyscyplinarny nie zastosował się do art. 8 ust. 1 i 2 w/w rozporządzenia, ponieważ nie pouczył jej o prawach i obowiązkach, w tym w szczególności o wynikającym z art. 3 ust. 2 rozporządzenia prawie do odmowy złożenia wyjaśnień. Zdaniem odwołującej się, złamany został również art. 9 ust. 2 rozporządzenia, ponieważ po zakończeniu postępowania wyjaśniającego nie umożliwiono jej ani jej obrońcy zapoznania się z dowodami, nie wyznaczono końcowego terminu do zapoznawania się z materiałami zgromadzonymi w toku postępowania wyjaśniającego, ani nie poinformowano jej o prawie zgłoszenia wniosku o uzupełnienie postępowania dowodowego. Doszło również do naruszenia art. 16 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia, ponieważ nie dostarczono odwołującej się wraz z wezwaniem na rozprawę odpisu wniosku rzecznika dyscyplinarnego o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego i o ukaranie. Ograniczono jej tym samym możliwość kontroli czy z formalnego punktu widzenia wniosek rzecznika był sporządzony prawidłowo. Odwołująca się stwierdziła, że komisja dyscyplinarna nie zastosowała się do art. 22 ust. 2 rozporządzenia, ponieważ w czasie narady Komisji po zamknięciu rozprawy obecny był również rzecznik dyscyplinarny, co potencjalnie umożliwiło stronie skarżącej wywieranie wpływu na decyzję podjętą przez Komisję. Wątpliwości odwołującej się wzbudziło również zastosowanie przez Komisję art. 26 ust. 2 rozporządzenia i odroczenie ogłoszenia orzeczenia. Ważne powody, dla których Komisja zastosowała odroczenie nie zostały jednak podane, a odwołująca się przypuszcza, że Komisja uzależniła decyzję co do rodzaju wymierzanej kary od zeznań składanych przez nią w sprawie przeciwko P. E. Ponadto nie został podany jej termin ogłoszenia decyzji Komisji, a jedynie data, co uniemożliwiło jej wzięcie udziału w ogłoszeniu decyzji oraz spowodowało, że Komisja nie zastosowała się do art. 26 ust. 3 rozporządzenia. Odwołująca się wskazała, że przewodnicząca Komisji wystąpiła w czasie posiedzenia Komisji jako świadek strony skarżącej zeznając, iż widziała wpis na Facebook''u, którego autentyczność odwołująca się zakwestionowała, a którego prawdziwości rzecznik dyscyplinarny nie udowodnił. Odwołująca się uważa, że już sam fakt zeznawania w sprawie przez przewodniczącą Komisji jako świadka wyklucza jej udział w składzie orzekającym Komisji, a tym samym czyni decyzję całej Komisji nieważną. Ponadto odwołująca się stwierdziła, że Komisja nie wzięła pod uwagę żadnych okoliczności łagodzących.