Wyrok WSA w Krakowie z dnia 1 lutego 2016 r., sygn. III SA/Kr 1344/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Kasprzycki Sędziowie WSA Bożenna Blitek WSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Protokolant Małgorzata Krasowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lutego 2016 r. sprawy ze skargi R. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 13 sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - na rzecz radcy prawnego P. G., Kancelaria Radcy Prawnego ul. [...] w K kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 13 sierpnia 2015 r., znak: [...], po rozpatrzeniu odwołania R. P. od decyzji wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta z dnia [...] 2015 r. nr [...] (znak sprawy: [...]) orzekającej o odmowie przyznania R. P. dodatku mieszkaniowego, działając na podstawie art. 2, art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (t.j.: Dz.U. z 2013 r., poz. 966 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium wskazało, że organ pierwszej instancji wyjaśniając motywy swojego rozstrzygnięcia podniósł, że w dniu 4 kwietnia 2013 r. R. P. złożył wniosek o przyznanie dodatku mieszkaniowego. Decyzją z dnia [...] 2013 r. nr [...] odmówiono przyznania wnioskowanego świadczenia, wskazując, że R. P. nie spełnia kryteriów wynikających z ustawy o dodatkach mieszkaniowych, bowiem pokoju w "Domu [...]", jaki wynajmuje na mocy umowy zwartej z właścicielem obiektu C S.A. Zakładem usług hotelarsko-gastronomicznych nie można uznać za lokal mieszkalny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Powyższa decyzja została uchylona na mocy decyzji SKO z dnia [...] 2013 r. znak: [...]. Kolegium wskazało w uzasadnieniu rozstrzygnięcia, że organ pierwszej instancji nie wyjaśnił w sposób prawidłowy, jaki charakter ma umowa zawarta z placówką, tj. czy jest to jedynie umowa o świadczenie usług hotelowych, czy też umowa najmu mieszkania. Ponadto organ nie ustalił w sposób wyczerpujący, jakim typem obiektu jest w/w placówka, na jaki czas umowa została zwarta, oraz jakie są stawki odpłatności za pobyt w hotelu. Powyższe wątpliwości mogły stanowić o różnym zakwalifikowaniu zawartej umowy, tym samym zasadnym było ich wyjaśnienie.