Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 25 lutego 2016 r., sygn. II SA/Bk 20/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Roleder,, sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk, Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 25 lutego 2016 r. sprawy ze skargi W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie odroczenia terminu płatności należności dłużnika alimentacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta B. decyzją z dnia [...] października 2015 r. nr [...], po rozpatrzenia wniosku W. K. (powoływanego dalej jako Skarżący) o odroczenie do dnia 31 grudnia 2016 r. terminu płatności należności dłużnika alimentacyjnego, z tytułu wypłaconych na rzecz córki E. K. świadczeń z funduszu alimentacyjnego w okresie od 1 października 2012 r. do 30 września 2013 r. w kwocie 5.400,00 zł wraz z odsetkami (na dzień wydania decyzji organu I instancji) w kwocie 1.542,03 zł, odmówił odroczenia płatności powyższych zobowiązań.

Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie organ wyjaśnił, że z dokumentacji zgromadzonej w sprawie wynika, iż wnioskodawca nie wywiązywał się z obowiązku alimentacyjnego i w konsekwencji osobie uprawnionej - córce Skarżącego zostały wypłacone świadczenia z funduszu alimentacyjnego. Decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] Prezydent Miasta B. zobowiązał Skarżącego do zwrotu należności z tytułu wypłaty na rzecz córki świadczeń z funduszu alimentacyjnego.

W odpowiedzi na powyższą decyzję Skarżący zwrócił się z prośbą o odroczenie terminu spłaty należności dłużnika alimentacyjnego z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego. W toku postępowania wszczętego ww. wnioskiem organ I instancji ustalił, że Skarżący jest osobą rozwiedzioną, zameldowany jest przy ul. [...] w B., jednakże tam nie mieszka. Prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe w mieszkaniu M. R. przy ul [...] w B. (wynajmuje 1 pokój) i ponosi opłatę w wysokości 550,00 zł miesięcznie (wg. deklaracji). Według oświadczenia Skarżącego nie posiada on nieruchomości, ruchomości, przedmiotów wartościowych, a źródłem utrzymania jest wynagrodzenie za pracę w wysokości 2.283,24 zł miesięcznie (umowa o pracę zawarta na czas nie określony). Skarżący z uwagi na stan zdrowia został uznany na stałe za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym. Na podstawie powyższych ustaleń organ I instancji stwierdził, że Skarżący posiada stały, comiesięczny dochód z tytułu wynagrodzenia za pracę, która to okoliczność stanowi gwarancję realnej możliwości spłaty zadłużenia (choćby w ratach), ewentualnie istnieje możliwość przymusowego wyegzekwowania zobowiązań alimentacyjnych zasądzonych na rzecz jego dzieci. Podnoszone zaś przez wnioskodawcę jako argument, jego ograniczone możliwości finansowe nie mogą być, zdaniem organu I instancji, uznane za przesłankę wystarczającą do odroczenia terminu spłaty powstałych zobowiązań albowiem dopóki istnieją możliwości wyegzekwowania zobowiązania, niezasadnym byłoby odstąpienie od ich dochodzenia. Zwłaszcza, jak podkreślił organ, że aktualna sytuacja finansowa w stosunku do stanu poprzedniego, kiedy Skarżący utrzymywał się z zasiłku stałego i pielęgnacyjnego z obiektywnego punktu widzenia, niewątpliwie uległa poprawie. Organ wskazał też, że we wrześniu 2014 roku odroczono terminu płatności należności (sześć decyzji po 50% umorzeniu) dając Skarżącemu możliwość na podjęcie działań celem spłaty wcześniej ustalonego zadłużenia. Skarżący, jak podkreślono, w wyznaczonym czasie nie dokonał żadnej dobrowolnej wpłaty na poczet przedmiotowej zaległości. Na tej podstawie organ uznał, że skoro wnioskodawca wnosi o odroczenie terminu spłaty kolejnych zobowiązań twierdząc, że nie dysponuje środkami pieniężnymi na ten cel, to tym bardziej nie wywiąże się z poprzednich, których termin karencji upływa w dniu 31 grudnia 2015 r. Organ I instancji stwierdził też, że w niniejszej sprawie nie występuje słuszny interes strony do udzielenia wnioskowanej ulgi, albowiem nie można go utożsamiać z subiektywnym przekonaniem o potrzebie jej zastosowania. Konkludując organ I instancji stwierdził, iż w zaistniałej sytuacji Skarżący może złożyć wniosek o układ ratalny z propozycją spłacania rat np. w wysokości 200,00 zł miesięcznie (dot. ostatnich 4 decyzji, uwzględniając, że ma w perspektywie spłatę poprzednich 6 decyzji, na co powinien zabezpieczyć środki finansowe w zbliżonej wysokości), co będzie zarówno odpowiednie do jego możliwości finansowych, jak również będzie dawało gwarancję rzeczywistego zrealizowania obowiązku spłaty należności i to na dogodnych dla niego warunkach.