Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 stycznia 2016 r., sygn. IV SA/Wa 2547/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Aneta Dąbrowska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Marzena Milewska-Karczewska, sędzia WSA Anna Szymańska, Protokolant ref. Bartłomiej Grzybowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi Gminy W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia odszkodowania za nieruchomość I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody [...] na rzecz Gminy W. kwotę 396 (trzysta dziewięćdziesiąt sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Gmina W. ("skarżąca") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2015 r. utrzymującą w mocy decyzję Starosty W. z dnia [...] maja 2015 r., którą ustalono odszkodowanie w wysokości [...] zł na rzecz Z. M. za nieruchomość nabytą na rzecz Gminy W. w trybie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, oznaczoną w ewidencji gruntów jako działka ewidencyjna nr [...] obręb [...] - Z. o powierzchni [...] m2.

Stan sprawy przedstawia się następująco:

Decyzją z dnia [...] maja 2015 r. Starosta W. ustalił odszkodowanie na rzecz Z. M. w wysokości [...] zł za nieruchomość położoną w Z., stanowiącą działkę o numerze ewidencyjnym [...] obręb [...] - Z., gmina W., o pow. [...] m2 (jako jego własność), która zgodnie z decyzją Starosty W. z dnia [...] czerwca 2014 r. o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, z mocy prawa przeszła na własność Gminy W. W uzasadnieniu wskazał m. in. sposób, w jaki dokonano oceny parametrów działki, której dotyczy odszkodowanie, wybraną metodę wyceny oraz działania biegłego w tej mierze.

Od powyższej decyzji odwołała się skarżąca. W odwołaniu zarzuciła organowi niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku zweryfikowania poprawności dokonanej przez rzeczoznawcę wyceny i dopuszczenie, jako głównego dowodu w postępowaniu, dokumentu zawierającego istotne uchybienia. Skarżąca wskazała, że biegły, opisując przeznaczenie nieruchomości, oparł się na studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy W., nie podając informacji o istnieniu, lub nie, decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, która jest równoważna studium, jednak zawiera bardziej szczegółowe informacje. Skarżąca zarzuciła opinii biegłego błędne ustalenie przeznaczenia gruntu, błędne ustalenie wartości naniesień (uwzględnienie także tych, które wykraczają poza obszar przedmiotu wyceny) oraz zasadność wyceny naniesień budowlanych w postaci wjazdu i chodnika. Skarżąca stwierdził także, że w opinii błędnie określono rynek lokalny nieruchomości podobnych oraz że brak jest wyjaśnień rzeczoznawcy dotyczących zróżnicowania przez niego cech rynkowych i nadanie im procentowego wpływu na wartość szacowanej nieruchomości.