Wyrok WSA w Łodzi z dnia 19 stycznia 2016 r., sygn. I SA/Łd 1158/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Kowalski Sędziowie Sędzia NSA Teresa Porczyńska (spr.) Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk - Drozda Protokolant Sekretarz sądowy Przemysław Cieślarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi T. N. i D. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 rok oraz stwierdzenie nadpłaty w tym podatku. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z dnia [...] r., którą określono D. i T., małżonkom N. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 rok.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podał, że podatnicy złożyli wspólne zeznanie roczne na formularzu PIT-36, w którym T. N. wykazał przychód z wynagrodzenia ze stosunku pracy oraz z działalności gospodarczej natomiast D. N. wykazała przychód z wynagrodzenia ze stosunku pracy.

Następnie 29 kwietnia 2014 r. małżonkowie złożyli korekty zeznań. T. N. na formularzach PIT-36L i PIT-37, natomiast D. N. na formularzu PIT-37.

Po przeprowadzeniu postępowania w sprawie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za wskazany rok podatkowy organ podatkowy pierwszej instancji w dniu [...] r. wydał decyzję określającą podatnikom zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 r. w kwocie 37.835,00 zł oraz stwierdził nadpłatę w wysokości 214 zł.

Podatnicy wnieśli odwołanie od powyższej decyzji zarzucając jej: 1) jednostronną interpretację przepisów prawa podatkowego, tj. art. 6 ust. 2 i 8, art. 9a ust. 1, 2 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; 2) naruszenie art. 120, 121 § 1 i 2, 122, 124, 187 § 1 Ordynacji podatkowej, poprzez prowadzenie postępowania w sposób jednostronny, tj. ukierunkowany na z góry założony cel i gromadzenie tylko tych dowodów, które ten cel przybliżały; 3) naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (art 191 Ordynacji podatkowej), poprzez dowolne formułowanie wniosku wbrew zebranemu materiałowi i przedstawionemu w przedmiotowej decyzji.