Wyrok WSA w Lublinie z dnia 1 grudnia 2015 r., sygn. III SA/Lu 991/15

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Drwal Sędziowie Sędzia WSA Robert Hałabis (sprawozdawca) Sędzia Ewa Kowalczyk Protokolant Sekretarz sądowy Beata Skubis-Kawczyńska po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 1 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi W. S. na decyzję Inspektor Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] maja 2015 r. nr [...], Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję L. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2014 r. nr [...] - o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości [...] zł na W. S..

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podniósł, że kontrola w siedzibie przedsiębiorcy obejmowała okres od [...] do [...] 2014 r. i dotyczyła przestrzegania regulacji dotyczących czasu pracy kierowców i norm ustawy o transporcie drogowym. Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego organ I instancji decyzją administracyjną nałożył na stronę karę pieniężną. Podstawę faktyczną tego rozstrzygnięcia stanowiło stwierdzenie naruszeń w zakresie:

1) przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy - o czas powyżej 15 minut do 30 minut, za każde następne rozpoczęte 30 minut,

2) okazania podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki, która nie zawiera wszystkich danych o okresach aktywności kierowcy,

3) nieokazania podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki, danych z karty kierowcy, z tachografu cyfrowego lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu - za każdy dzień,

4) braku na okazanej wykresówce przepisowych wpisów odnosnie miejsca lub daty końcowej używania wykresówki.

W odwołaniu od powyższej decyzji strona zarzuciła rozstrzygnięciu naruszenie przepisów art. 7, 77 i 80 k.p.a., poprzez brak należytej staranności przy zbieraniu materiału dowodowego, przerzucenie ciężaru dowodu na stronę poprzez twierdzenie, że to jest ona zobligowana do przekazywania i organizowania dowodów na okoliczność przewidziane w art. 92b i art. 92c ustawy o transporcie drogowym, a także naruszenie art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak wskazania, z jakich przyczyny odmówiono uwzględnienia okoliczności, na które strona się powołała.