Postanowienie WSA w Warszawie z dnia 20 listopada 2015 r., sygn. V SA/Wa 3750/15

Wstrzymanie wykonania aktu

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - Sędzia WSA Dorota Mydłowska po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi D. G. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Warszawie z dnia ... lipca 2015 r. nr ... w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji UZASADNIENIE Wnosząc skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na opisaną w komparycji decyzję Dyrektora Izby Celnej w Warszawie Skarżący złożył wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wskazał cytując, że "zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem przesłankę wyrządzenia znacznej szkody należy interpretować jako szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego" (R.Hauser, M.Wierzbowski (red.), Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz Wyd.3, Warszawa 2015). Skarżący podniósł ponadto, że w przypadku wykonania zaskarżonej decyzji w drodze egzekucji zostanie obciążony dodatkowo kosztami komorniczymi. Co więcej, strata będzie znaczna, ponieważ Skarżący prowadzi działalność gospodarczą i w czasie od wykonania decyzji do ewentualnego zwrotu równowartości kary nie będzie mógł korzystać z tych środków. Mogłoby to negatywnie wpłynąć na przedsiębiorstwo Skarżącego. Tym samym, zdaniem Skarżącego, wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji należy uznać za uzasadniony i zasługujący na uwzględnienie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje. W myśl zasady wyrażonej w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek Skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 p.p.s.a.). Wskazana instytucja ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w razie stwierdzenia, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane. Tym samym rozstrzygając o wstrzymaniu wykonania aktu na podstawie powołanego przepisu, Sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Użycie przez ustawodawcę w art. 61 § 3 p.p.s.a. zwrotów nieostrych wiąże się z koniecznością konkretyzacji zawartej w nich normy ogólnej co oznacza, że wnioskodawca, dążąc do wstrzymania wykonania aktu, musi złożyć stosowny wniosek i uprawdopodobnić, że istnieją przesłanki uzasadniające odstąpienie od zasady wykonalności orzeczeń ostatecznych (por. postanowienie NSA z dnia 14 maja 2014 r., sygn. akt I OZ 363/14; to i następne przywołane orzeczenia są dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowoadministracyjnym dla uwzględnienia wniosku nie są wystarczające przekonanie Strony, iż wykonanie aktu wywoła szczególnie niekorzystne dla niej konsekwencje oraz uzasadniający to przekonanie wywód. Dokonując oceny wniosku o wstrzymanie Sąd musi oprzeć się na materiale dowodowym, pozwalającym zająć stanowisko. W przypadku, gdy zaskarżony akt nakłada na Skarżącego zobowiązanie pieniężne nie wystarczy jedynie wykazać, że na skutek wykonania decyzji dojdzie do egzekucji kwoty tego zobowiązania. Skoro Skarżący dąży do wykazania, że w jego przypadku dojdzie do wyrządzenia szkody majątkowej, to dla oceny, czy w stanie faktycznym sprawy rzeczywiście może dojść do takiej szkody i że szkoda ta będzie znaczna, konieczne jest odniesienie kwoty zobowiązania do stanu majątkowego Wnioskodawcy (postanowienie NSA z dnia 26 września 2013 r., sygn. akt II FZ 718/13). Uzasadnienie wniosku winno zatem odnosić do konkretnych okoliczności związanych z wykonaniem zaskarżonego aktu mogącymi wywołać znaczną szkodę majątkową, a zawarte w uzasadnieniu twierdzenia powinny znajdować odzwierciedlenie w odpowiednich dokumentach źródłowych. Brak wyczerpującego uzasadnienia wniosku i nie poparcie go odpowiednimi do tego dowodami uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienia NSA: z dnia 30 listopada 2004 r., sygn. GZ 120/04 i z dnia 18 maja 2004 r., sygn. FZ 65/04). Mając na uwadze powyższe rozważania zauważyć należy, że Skarżący uzasadniając wniosek ograniczył się do twierdzeń dotyczących konieczności poniesienia kosztów komorniczych, niemożliwości korzystania ze środków poniesionych na pokrycie zobowiązań a co za tym idzie pogorszenie sytuacji prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa. Sąd wyjaśnia, że każda decyzja administracyjna zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość, rodzącą określony skutek faktyczny w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Nie jest to więc sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym, gdyż w razie uwzględnienia przez Sąd skargi i uchylenia decyzji, Skarżący może otrzymać zwrot uiszczonej kwoty (por. postanowienie NSA z dnia 13 listopada 2013 r., sygn. akt II GZ 640/13). W ocenie Sądu Skarżący nie uprawdopodobnił zaistnienia przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., zatem Sąd nie ma do czynienia z sytuacją, która uzasadniałaby zastosowanie wobec Skarżącego wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji.