Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. I SA/Ol 618/15

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Renata Kantecka (sprawozdawca) Sędziowie sędzia WSA Wiesława Pierechod sędzia WSA Ryszard Maliszewski Protokolant referent stażysta Milena Małyszko po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 listopada 2015r. sprawy ze skargi T. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia 2009r. do lipca 2010r. oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]", Naczelnik Urzędu Skarbowego określił T. K. (dalej jako "strona", "skarżący"), za poszczególne miesiące od stycznia 2009r. do lipca 2010r., zobowiązanie w podatku od towarów i usług w wysokości 0 zł oraz podatek do zapłaty na podstawie art.108 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz.535 ze zm.), dalej jako "ustawa VAT", z tytułu wystawienia faktur VAT, w łącznej kwocie 31.366 zł.

Organ wskazał, że z zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej wydanego przez Urząd Miasta O. wynika, że w okresie od 12 czerwca 2002r. do 2 sierpnia 2010r. do ewidencji wpisany był podmiot gospodarczy "A., wykonujący działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług sportowych w zakresie szkolenia z piłki siatkowej, ręcznej, koszykówki, reklamie sprzętu sportowego i jego sprzedaży, świadczeniu usług sportowo-reklamowych, pośrednictwie handlowym i handlu artykułami przemysłowymi i spożywczymi. Podatnik był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w okresie od 15 czerwca 2004r. do 31 lipca 2010r.

Organ stwierdził, że strona błędnie zaliczyła uzyskane w latach 2009-2010 przychody z tytułu profesjonalnego uprawiania piłki siatkowej, na podstawie umów z: "A., B. i C., do przychodów z pozarolniczej działalność gospodarczej, o której mowa w art.10 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012r., poz.361 ze zm.), dalej jako "u.p.d.o.f.": Ustalił, że skarżący uzyskał przychód z uprawiania sportu oraz działalności trenerskiej, zaliczany do przychodów z osobiście wykonywanej działalności, określony w art.10 ust.1 pkt 2 w zw. z art.13 pkt 2 u.p.d.o.f. Stwierdził, że świadcząc usługi na rzecz podmiotów gospodarczych na podstawie zawartych umów, strona nie ponosiła ryzyka ekonomicznego ani odpowiedzialności wobec osób trzecich, w związku z czym czynności te nie stanowiły działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy VAT. Strona jako zawodnik współzawodnictwa sportowego zawarła umowy z C. oraz A., a następnie - z racji bycia zawodnikiem klubu siatkarskiego - umowy z B. w zakresie pracy przy organizacji meczów siatkarzy D. (usługi sportowe) i w zakresie usług trenerskich. Ponadto ze spółką D. strona zawarła umowę na świadczenie usług reklamowo-wizerunkowych. Organ podkreślił, że usługi wykonywane na rzecz ww. podmiotów wykonywane były przy wykorzystaniu wyłącznie lub przede wszystkim organizacji i infrastruktury podmiotu, na rzecz którego działalność była prowadzona, nie powodowały ryzyka ekonomicznego u zleceniobiorcy, a realizacja postanowień umów nie powodowała odpowiedzialności podatnika wobec osób trzecich.