Wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 lipca 2015 r., sygn. III SAB/Wa 7/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Agnieszka Krawczyk (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, sędzia WSA Waldemar Śledzik, Protokolant referent stażysta Krystyna Stępniak-Urban, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2015 r. sprawy ze skargi Q. Sp. z o o. z siedzibą w W. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy B. w przedmiocie bezczynności organu w zakresie zapłaty należności 1) zobowiązuje Burmistrza Miasta i Gminy B. do zwrotu nadpłaty wynikającej z decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] .09.2014 r. nr [...] w terminie 14 dni od dnia doręczenia organowi akt administracyjnych sprawy wraz z odpisem prawomocnego wyroku, 2) stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3) wymierza Burmistrza Miasta i Gminy B. grzywnę w wysokości 5 000 złotych (słownie: pięć tysięcy złotych).

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 25 września 2014 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit. A ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm. - dalej: "O.p.") uchyliło w całości decyzję Burmistrza Miasta i Gminy B. z dnia 15 listopada 2012 r. o odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości i orzekło co do istoty sprawy w ten sposób, że stwierdziło nadpłatę w podatku od nieruchomości położonej w B. przy ul. [...] należącej do O. sp. z o.o. w W. (dalej: "Skarżąca") w kwocie 883.635,72 zł.

Decyzja organu odwoławczego zapadła w wykonaniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1669/13, którym Sąd ten uchylił kasacyjną decyzję organu odwoławczego stwierdzając: "(...) w rozpoznanej sprawie nie wystąpiły wskazane w art. 233 § 2 O.p. przesłanki do uchylenia decyzji organu pierwszej instancji i przekazania mu sprawy do ponownego rozpatrzenia. Stan faktyczny sprawy został ustalony w zasadniczej części przez organ pierwszej instancji a także wynikał z dokumentów złożonych przez Skarżącą. Z tego względu w sprawie nie było potrzeby prowadzenia postępowania dowodowego w zakresie wskazanym w 233 § 2 O.p. Z treści decyzji organu pierwszej instancji z dnia 15 listopada 2012 r. wynika, że w sprawie okolicznością niesporną było to, że Skarżąca zapłaciła zobowiązania podatkowe, które obciążały Z., jako podatnika i powstały w stosunku do przedmiotów opodatkowania w okresie, kiedy prawo do nich miał ten podmiot. Zobowiązania te dotyczyły, jako przedmiotu opodatkowania składników majątku nabytych przez Skarżącą od syndyka masy upadłości Z. Z wydanych w niniejszej sprawie dwóch decyzji organu pierwszej instancji wynika, że prawdą jest, że w stosunku do Skarżącej nie została wydana decyzja przenoszącą na nią odpowiedzialność podatkową za zaległości podatkowe Z. w podatku od nieruchomości. Okoliczność ta ma istotne znacznie dla sprawy z uwagi na treść art. 120 § 1 Pr. up. § 3, który stanowi, że nabywca nieruchomości, sprzedanej z wolnej ręki, odpowiada za należności podatkowe z nieruchomości stosownie do przepisów podatkowych". Zdaniem Sądu, "te okoliczności pozwalały organowi drugiej instancji rozstrzygnąć, czy zapłacone przez Skarżącą zaległości podatkowe, które powstały w stosunku do Z., jako podatnika, stanowią nadpłatę podatku w rozumieniu art. 72 § 1 O.p. W przypadku, gdyby organ uznał te kwoty za nadpłatę podatku, dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w postępowaniu odwoławczym należało jedynie ustalić, jakie kwoty Skarżąca wpłaciła do organu i ile z tych kwot zostało zaliczone na poczet zaległości podatkowych z tytułu podatku od nieruchomości, którego podatnikiem były Z. Ustalenie tej okoliczności możliwe było przez przeprowadzenie przez organ odwoławczy postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 229 O.p. i wezwanie Skarżącej oraz organu pierwszej instancji do przekazania organowi odwoławczemu pisemnych informacji w tym zakresie wraz dowodami uiszczenia odpowiednich kwot. W ocenie Sądu poczynienie takich ustaleń w niniejszej sprawie nie stanowiłoby postępowania dowodowego prowadzonego w znacznej części. Zdaniem Sądu, przeprowadzenie w niniejszej sprawie postępowania wyjaśniającego przez organ drugiej instancji na podstawie art. 229 O.p. lub zlecenie jego przeprowadzenia organowi pierwszej instancji było celowe i pożądane, gdyż jak wynika z treści wydanych w niniejszej sprawie dwóch decyzji organu pierwszej instancji organ ten zajmuje konsekwentne stanowisko, że kwoty zapłacone przez Skarżącą, których dotyczy niniejsza sprawa nie podlegają zwrotowi. W tym stanie rzeczy zlecanie organowi pierwszej instancji ponownego rozpatrywania niniejszej sprawy było niezgodne z art. 233 § 2 O.p. oraz pozbawione podstaw, gdyż organ ten kwestionował materialne uprawnienie Skarżącej do otrzymania nadpłaty podatku, natomiast nie kwestionował stanu faktycznego sprawy. W takiej sytuacji zaistniały w niniejszej sprawie spór pomiędzy Skarżącą i organem pierwszej instancji powinien był rozstrzygnąć organ drugiej instancji po uzupełnieniu postępowania dowodowego".