Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2015 r., sygn. II SA/Wr 132/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Halina Kremis Sędzia WSA Alicja Palus Protokolant: Starszy asystent sędziego Katarzyna Grott po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 maja 2015 r. sprawy ze skargi B.Sz. i M.Sz. na postanowienie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania zażaleniowego dotyczącego postanowienia wstrzymującego roboty budowlane związane z samowolną budową instalacji technologicznych oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżonym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu postanowieniem z dnia [...] Nr [...], podjętym na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.), zwanej dalej "k.p.a.", po rozpatrzeniu zażalenia B. i M.Sz. na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla miasta L. z dnia [...] r. znak [...] wstrzymujące roboty budowlane związane z samowolną budową instalacji technologicznych (do wtryskarek wytwarzających elementy plastikowe), tj. wody lodowej, wody destylowanej i sprężonego powietrza w budynku usługowym przy ul. [...] w L. (działka nr 230/1 obręb P.), prowadzone przez właściciela działki i budynku Pana Sz.G. oraz nakładające obowiązek przedłożenia stosownej inwentaryzacji wykonanych robót instalacyjnych, D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we W., umorzył postępowanie zażaleniowe.

W uzasadnieniu powyższego postanowienia organ II instancji stwierdził, po analizie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, że postępowanie zażaleniowe podlega umorzeniu z uwagi na brak przymiotu strony podmiotu skarżącego. Zgodnie z dyspozycją art. 28 k.p.a. stroną jest każdy, czyjego interesu lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Przy czym istotnym jest w odniesieniu do powołanego tu przepisu odróżnienie interesu prawnego od interesu faktycznego, tzn. stanu, w którym konkretny podmiot jest wprawdzie zainteresowany określonym sposobem załatwienia sprawy, ale nie może tego zainteresowania wesprzeć poprzez odwołanie się do przepisów prawa materialnego. Powyższe oznacza, że status prawny strony wynika z przepisów prawa materialnego, nie jest natomiast kwestią uznania organu administracji publicznej, nie decyduje o nim również wewnętrzne przekonanie danego podmiotu.