Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 16 kwietnia 2015 r., sygn. I SA/Po 80/15

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dominik Mączyński Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Bejgerowska (spr.) Sędzia WSA Waldemar Inerowicz Protokolant: st. sekr. sąd. Izabela Kaczmarczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2010 oddala skargę

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] grudnia 2012 r. X. Sp. z o.o. Oddział Zakład Gazowniczy w X. (obecnie Y. Sp. z o.o. Oddział w X.) wystąpiła do Wójta Gminy A. o stwierdzenie i zwrot nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2008-2012, w tym za 2010 r. w wysokości [...] zł. Jednocześnie spółka złożyła korektę deklaracji na podatek od nieruchomości za 2010 r., w której umniejszyła podstawę opodatkowania o kwotę [...] zł poprzez podanie niższej wysokości podatku od budowli w części dotyczącej stacji redukcyjno-pomiarowych.

W argumentacji korekty deklaracji spółka podniosła, że podatkiem od nieruchomości za 2010 r. nie powinny być objęte urządzenia zlokalizowane w stacjach redukcyjno-pomiarowych. Dokonując wykładni pojęcia obiektu budowlanego, który podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm. - w skrócie: "u.p.o.l."), spółka podkreśliła, że urządzenia zlokalizowane w kontenerowych stacjach redukcyjno-pomiarowych nie powstają w procesie budowlanym, ani też nie są trwale związane z fundamentami (są do nich przymocowane w sposób pozwalający na ich łatwy demontaż i wymianę bez konieczności przeprowadzania robót budowlanych), a zatem nie stanowią one obiektów budowlanych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm. - w skrócie: "P.b."). Ponadto wnioskodawczyni powołała się na definicję obiektu budowlanego zawartą w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), która charakteryzuje obiekt budowlany m.in. jako konstrukcję trwale związaną z gruntem. Z powyższego spółka wywiodła, że budowlą będzie de facto obiekt posiadający fundament, z którym w sposób trwały powinno być związane urządzenie, aby można było zakwalifikować je jako element obiektu budowlanego. Spółka wyjaśniła także, że w ewidencji środków trwałych posiada stacje redukcyjno-pomiarowe, na których wartość początkową - poza wartością tych stacji - składa się również wartość infrastruktury towarzyszącej, m.in. nawialni, kotłowni, ogrodzenia, oświetlenia, czy telemetrii. Wnioskodawczyni zaznaczyła, że obiekty "ukryte" w wartościach innych obiektów nie są przez nią indywidualnie ewidencjonowane, a podatkową implikacją tego jest ich opodatkowanie wraz ze środkiem trwałym wykazanym, "pod" którym się znajdują. Konsekwencją tego stanu rzeczy jest to, że w wartości początkowej środka trwałego znajdują się zarówno elementy, które nie podlegają temu podatkowi np. "ukryta" w wartości stacji telemetria i urządzenia redukcyjno-pomiarowe. Powołując się na poglądy judykatury spółka stwierdziła, że w przypadku instalacji, urządzeń technicznych i maszyn, opodatkowaniu podlegają jedynie części budowlane.