Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 30 kwietnia 2015 r., sygn. I SA/Ol 96/15

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Błesiński Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Lipiński del. sędzia SO Jolanta Strumiłło (sprawozdawca) Protokolant referent stażysta Milena Małyszko po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 kwietnia 2015r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do marca 2007r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia "[...]"

Wspomnianą decyzją z dnia "[...]"Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w O. po przeprowadzeniu postępowania kontrolnego i podatkowego określił M. S. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące styczeń, luty, marzec 2007r.

Po rozpoznaniu odwołania podatnika od powyższej decyzji Dyrektor Izby Skarbowej w O. decyzją z dnia "[...]", powołując art.233 § 2 Ordynacji podatkowej, uchylił w całości decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia "[...]" i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że stosownie do 193 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa, księgi podatkowe prowadzone rzetelnie i w sposób niewadliwy stanowią dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów. Za księgi w rozumieniu tej ustawy uznaje się także ewidencje, do prowadzenia których zobowiązani są podatnicy podatku od towarów i usług na podstawie art. 109 ust.3 ustawy z dnia 11 marca 2004r o podatku od towarów i usług. Zdaniem organu odwoławczego organ I instancji, na podstawie art. 193 § 6 i 7 Ordynacji podatkowej, miał obowiązek sporządzić protokół badania ksiąg - ewidencji, w którym stwierdziłby, za jaki okres i w jakiej części nie uznaje prowadzonych przez podatnika ewidencji za dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów, oraz doręczyć podatnikowi odpis tego protokółu. Dopóki organ nie dokona tych czynności, prowadzone przez podatnika ewidencje korzystają z wynikającej z art.193 § 1 Ordynacji podatkowej szczególnej mocy dowodowej ksiąg podatkowych, którą należy interpretować jako zakaz określania w postępowaniu podatkowym elementów mających wpływ na wysokość podatku, bez uprzedniego stwierdzenia w sposób uregulowany prawem prowadzenia ksiąg podatkowych w sposób nierzetelny lub wadliwy, który skutkował zniekształceniem tych elementów stanu faktycznego, które w danej sprawie objęte były zakresem prawnopodatkowego stanu faktycznego i które powinny być zaewidencjonowane zgodnie z ich rzeczywistym przebiegiem. W ocenie organu, z akt sprawy, a zwłaszcza z protokołu kontroli z dnia 5 maja 2009 r. oraz protokołu z przeprowadzonej oceny zebranych materiałów dowodowych w postępowaniu kontrolnym z dnia 21 stycznia 2010 r. wynika, że nie zostały w nich zawarte te ustalenia. Organ I instancji, dokonując rozstrzygnięcia, nie przeprowadził w sposób kompletny procedury, przewidzianej w art. 193 ustawy. Nie spełnił obowiązku zawartego w art. 193 § 4, § 5 i § 6 ustawy, który obliguje organ podatkowy do wyraźnego i precyzyjnego wyrażenia oceny badanych ksiąg pod kątem ich rzetelności. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej stwierdzone naruszenie, jako mające istotny wpływ na wynik sprawy wyczerpuje przesłanki do uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia. Organ odwoławczy wskazał, że przy ponownym rozpatrywaniu należy sporządzić protokół badania ksiąg, zawierający ocenę pod kątem ich rzetelności i skutków tej oceny dla uznania ksiąg za dowód w postępowaniu. Ponadto zalecił, by Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej dokonał również analizy oraz oceny zgłoszonych zarzutów i wniosków podniesionych w odwołaniu, jak i w piśmie z dnia 24 listopada 2010 r., przy czynnym udziale strony oraz ustosunkował się do nich w decyzji.