Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 14 kwietnia 2015 r., sygn. II SA/Ol 149/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Katarzyna Matczak Protokolant Referent-Stażysta Marta Kudła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi T. O. na uchwałę Rady Miejskiej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały; II. orzeka, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

W dniu "[...]" Rada Miejska, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 594 ze zm.), dalej jako: "u.s.g." oraz art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 647 ze zm.), dalej jako: "u.p.z.p.", podjęła uchwałę Nr LI/396/14 w sprawie uchwalenia Studium Uwarunkowań

i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy.

W dniu 1 grudnia 2014r. T. O. wezwał Radę Miejską do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie powyższej uchwały w związku z naruszeniem jego interesu prawnego, jako właściciela działki nr "[...]" w S., obręb Ś., wobec wprowadzonych na tym terenie zakazów, realnie wpływających na wykonywanie prawa własności, ugruntowanego w art. 64 Konstytucji RP i art. 140 Kodeksu cywilnego. Zarzucił, że teren jego działki bezpodstawnie zakreślony został w studium jako obszar Natura 2000 Ostoja Iławska. Wskazał, że Rada Miejska podjęła uchwały nr "[...]" i nr "[...]" w sprawie wyłączenia jego działki z obszaru Natura 2000 Ostoja Iławska, także Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska pismem znak: "[...]" uwzględnił propozycję zmian granic istniejącego obszaru mającego znaczenie dla Wspólnoty. Skarżący podkreślił, że teren jego działki nigdy nie spełniał kryteriów dyrektywy siedliskowej. Dodatkowo wzywający zarzucił brak określenia w studium zasad obowiązujących na obszarze ochrony przyrody, w myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 u.p.z.p. Podniósł też naruszenie art. 12 ust. 1 u.p.z.p. poprzez wadliwy tryb rozpatrzenia nieuwzględnionych uwag. Stwierdził, że obowiązkiem Rady było poddać pod głosowanie poszczególne uwagi z listy, a nie rozstrzygać zbiorczo wobec całej listy w jednym głosowaniu.