Wyrok WSA w Lublinie z dnia 22 kwietnia 2015 r., sygn. I SA/Lu 253/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz-Roicka, Sędziowie SO del. Monika Kazubińska-Kręcisz (sprawozdawca), WSA Andrzej Niezgoda, Protokolant Sekretarz sądowy Kamil Rutkowski, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi S. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania - oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r., w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia [...] r.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, iż Dyrektor Izby Skarbowej ostateczną decyzją z dnia [...]r., znak: [...] ustalił S. G. zobowiązanie podatkowe w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2007 rok w kwocie 38.886 zł.

W dniu 4.09.2014 r. do organu wpłynął wniosek podatniczki z dnia 2.09.2014 r. o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej wskazaną powyżej ostateczną decyzją Dyrektora Izby Skarbowej. We wniosku pełnomocnik strony powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29.07.2014 r., sygn. akt P49/13, stwierdzający niekonstytucyjność art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. Jako podstawę prawną wniosku o wznowienie postępowania wskazano art. 240 § 1 pkt 8 Ordynacji podatkowej.

Decyzją z dnia [...]r., znak: [...] Dyrektor Izby Skarbowej odmówił wznowienia postępowania w sprawie zakończonej w/w ostateczną decyzją Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r.

Od powyższej decyzji zostało wniesione odwołanie. Pełnomocnik skarżącej zakwestionował stanowisko organu, że brak jest podstaw do uchylenia decyzji ze względu na fakt, iż pomimo że sporny przepis został uznany za niekonstytucyjny to pozostaje on w krajowym porządku prawnym przez okres 18 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego w Dzienniku Ustaw co skutkuje tym, że dopiero z upływem terminu odroczenia możliwe będzie ewentualne wystąpienie z wnioskiem o wznowienie postępowania, chyba że wcześniej ustawodawca zmieni lub uchyli niekonstytucyjny przepis. Odniósł się do wyroku z dnia 18.07.2013 r., sygn. akt SK 18/09, w którym Trybunał Konstytucyjny orzekł o niekonstytucyjności art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1.01.1998 r. do 31.12.2006 r. Wskazał, iż podstawowe zarzuty jakie Trybunał postawił zaskarżonym regulacjom to: wyjątkowo niejasne ukształtowanie pojęcia przychodu nieznajdującego pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzącego ze źródeł nieujawnionych, niejednoznaczne określenie zasad dotyczących biegu terminu do ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku od dochodów nieujawnionych oraz brak możliwości uwzględnienia zarzutu przedawnienia zobowiązania podatkowego powstałego na zasadach ogólnych. Pozostałe zastrzeżenia związane były z rozkładem ciężaru dowodu w postępowaniu dotyczącym podatku od dochodów nieujawnionych, określeniem zakresu obowiązków dokumentacyjnych ciążących na podatniku, opodatkowaniem przychodów wynikających z czynności niemogących być przedmiotem prawnie skutecznej umowy oraz zbiegu instytucji ustalenia podatku od dochodów nieujawnionych i określenia wysokości zobowiązania podatkowego powstałego na zasadach ogólnych. Trybunał podkreślił, iż zakwestionowane w niniejszej sprawie przepisy prawne nie spełniały nawet wymogów właściwych dla standardu zwykłego, chociaż - jako unormowania podatkowe - powinny realizować wymogi właściwe dla standardu podwyższonego (art. 84 i art. 217 Konstytucji).