Wyrok WSA w Krakowie z dnia 21 kwietnia 2015 r., sygn. III SA/Kr 51/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Dąbek Sędziowie WSA Janusz Bociąga WSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Protokolant st. ref. Justyna Owczarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2015 r. przy udziale Prokurator Prokuratury Rejonowej M. S. sprawy ze skargi W. S. na decyzję Wojewody z dnia 26 listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wymeldowania I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego W. S. kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wojewoda decyzją z dnia 26 listopada 2014 r., znak: [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j.: Dz.U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 z późn. zm.), po rozpatrzeniu odwołania W. S. - działającego w imieniu własnym oraz jako pełnomocnik E. S., utrzymał w mocy decyzję Burmistrza Gminy i Miasta z dnia [...] 2014 r., znak: [...] orzekającą o odmowie wymeldowania z pobytu stałego C. G. z lokalu przy ul. J. M.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że Burmistrz Gminy i Miasta decyzją z dnia [...] 2014 r., znak: [...] działając na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych orzekł o odmowie wymeldowania z pobytu stałego C. G. z lokalu przy ul. J, albowiem w trakcie postępowania wyjaśniającego prowadzonego w sprawie ustalono, że wymieniona nie opuściła wskazanego wyżej lokalu trwale, ale z uwagi na konieczność opieki nad matką, czasowo zogniskowała swoje sprawy życiowe pod innym adresem.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się W. S. działający w imieniu własnym oraz jako pełnomocnik E. S. i w ustawowym terminie złożył odwołanie do Wojewody. Podniósł, że zaskarżona decyzja nie zawierała pouczenia o trybie odwoławczym. Została wydana na podstawie wybiórczej oceny materiału dowodowego. W ocenie odwołującego się pominięto okoliczność, że C. G. dobrowolnie i bez przymusu ze strony E. S. opuściła w dniu 30 września 2011 r. miejsce pobytu stałego przy ul. J w M. Wskazał ponadto, iż C. G. od dnia 30 września 2011 r. nie łoży na utrzymanie posesji przy ul. J w M jak również od dnia 30 września 2011 r. nie kontaktowała się z E. S. i zerwała wszystkie kontakty z dotychczasowym miejscem pobytu stałego i przeniosła się do O na ul. S. Wyjaśnił, że C. G. od 3 lat realizuje stale swoje podstawowe funkcje życiowe w O na ul. S, gdzie mieszka, nocuje, spożywa posiłki i wypoczywa, pobiera świadczenia emerytalne, przyjmuje i nadaje korespondencję. Powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 27 maja 2002 r. ustalający, że ewidencja ludności nie ingeruje w sferę spraw majątkowych i rodzinnych osób podlegających obowiązkowi ewidencji. Postępowanie administracyjne ma na celu doprowadzić stan ewidencji ludności do zgodnego ze stanem faktycznym. Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.