Wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 marca 2015 r., sygn. VII SA/Wa 2206/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Więch-Baranowska, , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak-Pęczkowska ( spr), Sędzia WSA Ewa Machlejd, Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Piątek-Macugowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 marca 2015 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o z siedzibą w [...] na czynność Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. znak [...] w przedmiocie odmowy zwrotu nadpłaty za wydanie karty pojazdu I. stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności w części w jakiej dotyczy karty pojazdu o numerze rejestracyjnym [...]; II. stwierdza, że zaskarżona czynność w części opisanej w punkcie I nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Prezydenta Miasta [...] na rzecz [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej przez [...] sp. z o.o. w [...] jest czynność Prezydenta Miasta [...] polegająca na odmowie zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu marki [...] o nr rejestracyjnym [...]. Czynność ta, o której skarżąca dowiedziała się z pisma organu z dnia [...] czerwca 2014 r. znak: [...], podjęta została w następujących okolicznościach sprawy:

Pismem z dnia [...] czerwca 2014 r. [...] sp. z o.o. w [...] wystąpiła do Prezydenta Miasta [...] o zwrot łącznej kwoty 11 475 zł za wydanie 27 kart pojazdów, w tym karty pojazdu o nr rej. jw. W uzasadnieniu tego pisma skarżąca spółka wskazała, że opłaty za wydanie kart pojazdu dla wyszczególnionych pojazdów, zostały uiszczone w wysokości przewidzianej w § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz. 1310 ze zm.), dalej rozporządzenie, do którego odnosi się wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r. sygn. akt U 6/04 wskazując na jego sprzeczność z ustawą. Podniosła przy tym, iż podwyższenie opłaty za wydanie karty pojazdu ponad faktyczne koszty jej wytworzenia stanowiło nową daninę publiczną i naruszało art. 217 Konstytucji RP, zgodnie z którym tego rodzaju daniny mogą być nakładane tylko na podstawie ustawy, a nie aktów podustawowych takich jak rozporządzenia. W konsekwencji spółka stwierdziła, iż organ pobrał opłaty bez stosownej podstawy prawnej.