Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 marca 2015 r., sygn. I SA/Wa 1956/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Emilia Lewandowska (spr.) Sędziowie: WSA Tomasz Wykowski WSA Przemysław Żmich Protokolant starszy referent Tomasz Noske po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 marca 2015 r. sprawy ze skargi W. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., po rozpatrzeniu wniosku W. G. o ponowne rozpatrzenie sprawy, decyzją z [...] kwietnia 2014 r., nr [...], utrzymało w mocy własną decyzję z [...] listopada 2013 r., nr [...], którą odmówiło stwierdzenia nieważności własnej decyzji z [...] lutego 2007 r., nr [...], orzekającej, że decyzja Naczelnika Dzielnicy [...] z [...] stycznia 1977 r. nr [...], na mocy której sprzedano lokal mieszkalny nr [...] w budynku położonym przy [...] w W. wraz z oddaniem w użytkowanie wieczyste ułamkowej części gruntu E. S. i E. K. została wydana z naruszeniem prawa, jednakże nie można stwierdzić jej nieważności z powodu wywołania nieodwracalnych skutków prawnych.

Z ustaleń organu nadzoru wynika, że analizując kontrolowaną decyzję nadzorczą z 21 lutego 2007 r. organ nie dopatrzył się by decyzja ta była dotknięta jedną z wad określonych w art. 156 § 1 , a w szczególności wadą rażącego naruszenia prawa.

Zgodnie z obowiązującym w dacie wydania decyzji z [...] stycznia 1977 r. o sprzedaży lokalu nr [...] przepisem art. 15a ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. (tj. Dz. U. z 1969 r. nr 22, poz. 169 ze zm.) o gospodarce terenami w miastach i osiedlach organ mógł przeznaczyć do sprzedaży wyodrębnione lokale w budynkach wielomieszkaniowych stanowiących wyłączną własność Państwa i oddawać odpowiednie części nieruchomości w użytkowanie wieczyste.

W wyniku stwierdzenia przez Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, decyzją z [...] kwietnia 1996 r., nieważności własnej decyzji z [...] lipca 1993 r., orzekającej o stwierdzeniu nieważności orzeczenia dekretowego z [...] marca 1950 r. i utrzymującej to orzeczenie w mocy decyzji z [...] lipca 1950 r., w części dotyczącej sprzedanych lokali, w tym lokalu nr [...], ukształtował się stan faktyczny sprawy tak, że Skarb Państwa, w dacie wydania decyzji o sprzedaży lokalu nr [...], nie był wyłącznym właścicielem przedmiotowej nieruchomości budynkowej, dzielił bowiem władztwo z przeddekretowym właścicielem przedmiotowej nieruchomości ze względu na częściowe stwierdzenie nieważności orzeczenia dekretowego. Powstała więc sytuacja, w której organ rozporządził nieruchomością nie stanowiącą wyłącznej własności Skarbu Państwa, co było warunkiem sine qua non sprzedaży wyodrębnionego w budynku lokalu, stosownie do powołanego art. 15a ust. 1 ustawy z 14 lipca 1961 r.