Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 5 marca 2015 r., sygn. IV SA/Po 966/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Donata Starosta (spr.) Sędziowie WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska WSA Anna Jarosz Protokolant st.sekr.sąd. Krystyna Pietrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 marca 2015 r. sprawy ze skarg P.R., Spółki A, W.L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] czerwca 2014 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie zatwierdzającej plan parcelacji terenu 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...], 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana, 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. na rzecz skarżącego P. R. kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania 4. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. na rzecz skarżącego W. L. kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania 5. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. na rzecz Spółki A kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. na podstawie art. 158 § 1 i 2 w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 i § 2 ustawy z dnia 16 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 267) zwanej dalej jako "k.p.a." stwierdziło nieważność uchwały Wydziału Powiatowego dla Powiatu P. z dnia [...] czerwca 1932 r. zatwierdzającej plan parcelacji terenu położonego w P, zapisanego w KW Ł. tom [...] karta [...] tom [...] karta [...] o powierzchni ogólnej [...] ha.

W uzasadnieniu Kolegium wyjaśniło, że postępowanie zostało wszczęte na wniosek Prezydenta Miasta P. działającego jako przedstawiciel Skarbu Państwa. Kolegium wyjaśniło także, że w zaskarżonej uchwale jako podstawę prawną podano art. 52 i następne rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli (Dz.U. RP nr 23 poz. 202 ze zm.), który stanowi, że podział położonych w osiedlach terenów budowlanych, nie stanowiących własności Państwa albo związków komunalnych, na dwie lub więcej działek, mógł być dokonywany tylko na podstawie zatwierdzonego planu parcelacji. Dalej organ wskazał, że stosownie do art. 53 lit. a tego rozporządzenia za teren budowlany mogły być uważane tereny znajdujące się w obrębie osiedli, objęte prawomocnym planem zabudowania albo uznane przez organ uchwalający gminy za budowlane. W odniesieniu do osiedli wiejskich uznanie terenu za budowlany mogło nastąpić "tylko za zgodą odnośnego urzędu ziemskiego" (art. 53 rozporządzenia, po zmianie wprowadzonej nowelą z dnia 3 grudnia 1930 r. Dz.U. nr 86 poz. 663 - art. 1 ust. 2 rozporządzenia zmieniającego). Kolegium wyjaśniło, że na dzień podjęcia zaskarżonej uchwały teren objęty tym aktem położny był w gminie wiejskiej Ł.