Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 3 marca 2015 r., sygn. II SA/Ol 25/15

Dnia 3 marca 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie Sędzia WSA Adam Matuszak Sędzia WSA Piotr Chybicki (spr.) Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 marca 2015 roku sprawy ze skargi spółki A na decyzję Wojewody z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie odszkodowania za nieruchomość oddala skargę.

Uzasadnienie

Skarżoną decyzją Wojewoda "[...]" - dalej jako Wojewoda utrzymał w mocy decyzję Starosty [...]" - dalej jako Starosta z dnia "[...]" Nr "[...]" odmawiającą ustalenia na wniosek spółki A. - dalej jako Spółka wypłaty odszkodowania za działkę gruntu nr "[...]" o pow. 0,1477 ha KW "[...]", która w ocenie obu organów nie przeszła na własność Gminy Miejskiej "[...]".

Decyzja zapadła na tle poniższego stanu faktycznego.

W dniu 24 kwietni 2012 r. Spółka wystąpiła do Starosty z wnioskiem o ustalenie odszkodowania za działkę nr "[...]" położoną w "[...]"., dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr "[...]", która z mocy prawa przeszła na własność Gminy Miasto "[...]"., dalej jako Gmina, z przeznaczeniem pod drogę. Uzasadniając podała, że na wniosek Spółki Burmistrz Miasta "[...]" - dalej jako Burmistrz, decyzją Nr "[...]" z dnia "[...]" zatwierdził podziału działki nr "[...]" zgodnie z jej przeznaczeniem określonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonym uchwałą Nr "[...]" Rady Miejskiej z dnia "[...]" pod drogę. Skutkiem powyższego własność działki nr "[...]" przeszła z mocy prawa na własność Gminy Miasto, co po myśli art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami ( Dz. U. z 2014r., poz. 518 j.t. - dalej jako u.g.n. ) uzasadnia ustalenie odszkodowania.

Po zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, pismem z dnia 25 kwietnia 2012r., decyzją z dnia "[...]", z upoważnienia Starosty Geodeta Powiatowy odmówił ustalenia odszkodowania na rzecz Spółki za nieruchomość o pow. 0,1477 ha, położoną w "[...]"., oznaczoną jako "[...]", dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr "[...]". Powołując się na powyższą księgę wieczystą uznał, że jako właściciel w/w działki nadal wpisana jest Spółka, wobec czego jej wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Powyższe orzeczenie zostało utrzymane w mocy decyzją Wojewody z dnia "[...]", która z kolei została uchylona wyrokiem WSA w Olsztynie z dnia 15 stycznia 2013r., sygn. akt II SA/OI 1314/12. W przywołanym wyroku Sąd podał, że art. 98 ust. 1 u.g.n. objęte zostały tylko i wyłącznie drogi publiczne i że chodzi o teren przeznaczony pod drogę publiczną, która w dacie zatwierdzenia podziału nie musi być zaliczona w odpowiednim trybie do jednej z kategorii dróg publicznych. Sąd powołując się na wyrok Europejskiego Trybunał Praw Człowieka w sprawie Bugajny i inni przeciwko Polsce z dnia 6 listopada 2007r. ( skarga nr 22531/05, wersja skrócona - LEX nr 318591 ) podał, że dla oceny statusu prawnego danej drogi publicznej podstawowe znaczenie ma nie jej administracyjna kwalifikacja, ale zasady jej użytkowania i dostępności. W konsekwencji drogi połączone z siecią dróg publicznych, które służą zarówno mieszkańcom domów wybudowanych przez developera, jak i ogółowi użytkowników, są drogami publicznymi, jako, że poprzez istnienie otwartego dostępu do nich różnią się od typowo wewnętrznych, które mogą być eksploatowane tylko przez mieszkańców zamkniętych ogrodzeniem. Konkludując Sąd wyraził pogląd, że drogi połączone z siecią dróg publicznych, a przede wszystkim nie przeznaczone do wyłącznego użytku mieszkańców zamkniętego osiedla, lecz ogólnodostępne, służące nieograniczonej licznie potencjalnych użytkowników, którzy mogą korzystać z nich na podobnych zasadach, jak z dróg wybudowanych i utrzymywanych przez samorząd lub inny podmiot publiczny, należy zaliczyć na dróg publicznych. Jako wskazówkę Sąd podał, że Wojewoda dokona analizy charakteru spornej drogi dojazdowej, ze szczególnym uwzględnieniem funkcji, jaką ona ma spełniać, a zatem, czy ma to być droga ogólnodostępna, połączona z siecią dróg publicznych, przeznaczona dla nieograniczonej liczby osób, czy też droga służąca tylko do wyłącznego użytku określonych podmiotów.