Wyrok WSA w Lublinie z dnia 11 lutego 2015 r., sygn. I SA/Lu 471/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz-Roicka (sprawozdawca), Sędzia WSA Małgorzata Fita, WSA Andrzej Niezgoda, Protokolant Sekretarz sądowy Julita Kula, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi G. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości na 2010 r. - oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L., po rozpoznaniu odwołania "A" spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. od decyzji Prezydenta Miasta L. z dnia [...] znak [...] w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na rok 2010 w kwocie 351.652,00 z - utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

W wyniku postępowania podatkowego ustalono, że spółka deklarując podatek od nieruchomości za 2010r. niewłaściwie zadeklarowała do opodatkowania posiadane nieruchomości.

W odwołaniu od decyzji organu I instancji spółka zarzuciła naruszenie:

1. art. 1 a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010, Nr 95, poz.613, zwanej dalej jako: "u.p.o.l.") poprzez uznanie w decyzji, że sporny garaż podlega opodatkowaniu jako budynek w sytuacji, gdy powierzchnia płyty parkingu znajdująca się w obrębie parteru budynku nie jest wydzielona z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych ze wszystkich stron;

2. art. art. 120, 121 § 1, 122, 123 § 1 oraz 187 § 1 Ordynacji podatkowej m.in. poprzez pominięcie stanowiska w zakresie twierdzenia, że sporna powierzchnia parkingu nie wlicza się w ogóle do podstawy opodatkowania;

3. art. art. 123 § 1 w zw. z 210 pkt 4 i 6 Ordynacji podatkowej poprzez nieodniesienie się do całości stanowiska spółki przedstawianego w toku postępowania podatkowego, w tym do korzystnych dla niej wyroków sądów administracyjnych, a nadto niewystarczające uzasadnienie faktyczne i prawne decyzji.