Wyrok WSA w Krakowie z dnia 6 lutego 2015 r., sygn. II SA/Kr 1786/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Aldona Gąsecka - Duda (spr.) Sędziowie : WSA Agnieszka Nawara - Dubiel WSA Iwona Niżnik - Dobosz Protokolant : Teresa Jamróz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lutego 2015 r. sprawy ze skargi Wójta Gminy Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 20 października 2014 r., znak: [....] w przedmiocie odmowy umorzenia opłaty rocznej z tytułu wyłączenia gruntu z produkcji rolnej I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonywana; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz strony skarżącej - Wójta Gminy Z. kwotę 933 zł (dziewięćset trzydzieści trzy złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 20 października 2014 r., znak [...], wydaną na podstawie art. 12 ust. 16 i ust. 17 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (tekst jednol. Dz. U. z 2013 r., póz. 1205 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednol. Dz. U. z 2013 póz. 267), po rozpatrzeniu odwołania Wójta Gminy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy decyzję Marszałka Województwa z dnia 8 sierpnia 2014 r, znak [...], którą organ pierwszej instancji odmówił Wójtowi Gminy umorzenia kwoty 23 082, 90 zł., należnej z tytułu opłat rocznych za wyłączenia gruntu z produkcji rolniczej, wynikających z decyzji Starosty Nr [...] z dnia 18 grudnia 2013 r.

Orzekając w ten sposób Samorządowe Kolegium Odwoławcze nawiązało do rozstrzygnięcia i uzasadnienia zaskarżonej decyzji, w którym organ pierwszej instancji przedstawił przebieg postępowania, przytoczył przepisy mające w sprawie zastosowanie i dokonał oceny stanu faktycznego na bazie poczynionych ustaleń. Wskazał w szczególności, że przedmiotowa sprawa jest ponownie rozpatrywana, gdyż uprzednia decyzja z dnia 18 marca 2014 r. o odmowie umorzenia kwoty 23 082,90 zł., została uchylona decyzją z dnia 15 maja 2014 r., znak [...], a sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Źródłem obowiązku zapłaty kwoty objętej wnioskiem o umorzenie należności jest decyzja [...] z dnia 18 grudnia 2013 r., którą Starosta zezwolił Gminie na wyłączenie z produkcji rolniczej, zgodnie z ustawą o ochronie gruntów rolnych i leśnych, gruntu o pow. 0,0720 ha w klasie Rllla, wchodzącego w skład działki nr [...], obr. [...], gm. [...], przeznaczonego na cele budowy placu zabaw. W decyzji tej nałożono na wnioskodawcę obowiązek uiszczania opłaty rocznej w wysokości 2.308,29 zł., płatnej do 30 czerwca każdego roku przez okres 10 lat, począwszy od 2014 r. Wniosek o umorzenie opłaty uzasadniany jest tym, że inwestycja wpisuje się w charakter użyteczności publicznej z zakresu oświaty, wychowania i kultury, a także spełnia kryterium inwestycji celu publicznego oraz służyć będzie zaspokajaniu potrzeb lokalnej społeczności. Rozpoczęcie robót budowlanych planuje się w drugiej połowie 2014 r., koszt realizacji inwestycji wyniesie ok. 200.000,00 zł. - 250.000,00 zł. Tereny sąsiednie zabudowane są domami jednorodzinnymi oraz osiedlem mieszkaniowym "[...]", zaś Gmina nie ma możliwości zrealizowania zadania na gruncie nie objętym ochroną. Organ pierwszej instancji powołał treść art. 12 ust. 16 - ust. 17 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych oraz art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Dokonał obszernej analizy tych przepisów z odniesieniem się do stanu faktycznego przedmiotowej sprawy, w szczególności pod kątem oceny czy planowany plac zabaw kwalifikuje się jako inwestycja użyteczności publicznej lub inwestycja celu publicznego. Konkludując te rozważania stwierdził, że plac zabaw należy traktować jako obiekt użyteczności publicznej w związku z planowaną powszechną dostępnością lokalnej społeczności do obiektu, tym niemniej jest to obiekt z zakresu rekreacji i wypoczynku, nie zaś z zakresu oświaty, wychowania i kultury. Obiekt taki nie mieści się w katalogu wynikającym z art. 12 ust. 16 ustawy, a niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca tego przepisu. Przedmiotowe zamierzenie nie kwalifikuje się również jako inwestycja celu publicznego. Nie należy do zamierzeń wymienionych w art. 6 pkt 6 i 10 ustawy