Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 25 lutego 2015 r., sygn. II SA/Gd 818/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Jaroszewska, Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Górska, Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Diana Wojtowicz, po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2015 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na decyzję Wojewody z dnia 17 października 2014 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącej A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 997 (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z 17 października 2014 r. Wojewoda utrzymał w mocy decyzję Starosty z 26 sierpnia 2014 r. orzekającą o odmowie udzielenia "A" spółce z o.o. w W. pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...]w postaci wieży o wysokości 40 m z antenami sektorowymi, radioliniowymi, urządzeniami sterującymi, zasilającymi oraz zasilaniem elektrycznym, na działce nr [...] położonej przy ul. S. w miejscowości B., gmina P. G.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że wnioskiem z 23 czerwca 2014 roku "A" Sp. z o.o. wystąpiła do Starosty o udzielenie pozwolenia na budowę przedmiotowej stacji bazowej.

Organ I instancji wydał decyzje negatywną wskazując, że nie zostały usunięte nieprawidłowości projektu budowlanego dotyczące zgodności z zapisami obowiązującego na tym terenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w szczególności § 43 ust. 7 tej uchwały, gdzie wprowadzono obowiązek komasacji anten telefonii komórkowej różnych operatorów z maksymalnym wykorzystaniem istniejących masztów o tej funkcji, § 43 ust. 6 uchwały, gdzie widnieje zapis, że maszty telefonii komórkowej należy lokalizować poza wszelkimi rodzajami zabudowy mieszkaniowej oraz § 18, gdzie wprowadzony został zakaz realizacji obiektów dysharmonizujących krajobraz. Dodatkowo organ I instancji wskazał na brak uzgodnienia dla przyłącza energii elektrycznej oraz brak decyzji o wyłączeniu gruntu z produkcji rolnej.