Wyrok WSA w Lublinie z dnia 17 grudnia 2014 r., sygn. I SA/Lu 642/14

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Fita, Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz, WSA Halina Chitrosz-Roicka (sprawozdawca), Protokolant Starszy asystent sędziego Monika Bartmińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 12 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi B.L.-S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od spadków i darowizn I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz B. L.-S. kwotę [...]złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej w L., w rozpoznaniu odwołania B. L. - S. od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. z dnia [...], nr [...] ustalającej podatek od spadków i darowizn z tytułu nabycia rzeczy (praw majątkowych) w kwocie 46.271 zł - utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

W odwołaniu skarżąca wyraziła stanowisko, że decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. z dnia [...] w istocie powiela błędy uchylonej decyzji tego organu wydanej w sprawie po raz pierwszy poprzez bezkrytyczne wstępne oszacowanie spornych wartości 3 działek na kwotę 992.340 zł, a następnie przez biegłego przy pierwszym podejściu na kwotę 602.701 zł i przy drugim - na kwotę 292.721zł - różnica prawie 300%. Organ podatkowy pomimo rażących rozbieżności bezkrytycznie zaakceptował opinię biegłego - T. R., który nie dawał należytej rękojmi wykonywania swojej funkcji i bez zbadania istoty sprawy, jedynie z formalnych powodów, odrzucił przedłożoną przez stronę opinię biegłego - J. O. Tym samym doszło do naruszenia ogólnych zasad postępowania określonych w art. art. 120, 121, 122 i 124 Ordynacji podatkowej.

Zarzucając, że opinia biegłego T. R. nie jest sporządzona w sposób jasny, precyzyjny, nie cechuje się fachowością oraz zwięzłością odpowiedzi na istotne zagadnienia, skarżąca stwierdziła również, że błędnie przyjęto za datę nabycia praw do spadku dzień 10 maja 2010r., zamiast dzień 28 października 2011r. W jej ocenie, pominięto również fakt, że działka nr 139 w dniu powstania obowiązku podatkowego figurowała w ewidencji gruntów jako użytek rolny i brak było jakiejkolwiek infrastruktury w jej obrębie. Zwróciła też uwagę, że organ I instancji nie uwzględnił sprzeczności między budowlanym charakterem działki nr 139 przyjętym w operacie, a jej zakwalifikowaniem w ewidencji gruntów jako rolnej.